Brief aan mijn lichaam

En alles voelt zo veel,

zo groot en zo zwaar
Onbereikbaar, gewoon zo ver weg
En ik ben hier onderdeel van
Ik hoor er-bij

Bij veel en groot
Bij immens groot
Maar toch piepklein
Ik denk
Ik droom
Ik vrees
De grootheid van dit alles

Te zwaar, de kromme rug
Dit lichaam, mijn lichaam
is een aantal keer veroordeeld
voor poging tot moord
Bekerfd en bekrast
Gebrandmerkt voor het leven 

Geslagen, vernederd, ontkend
uitgehongerd
Liefdeloos, alleen
Verlaten en niet toegelaten
Dit lichaam is van mij 

Zichzelf opgegeten en uitgekotst
Zo groot, zo klein
Zo sterk en zo zwak
Afzichtelijk bewonderd 

Mijn lichaam tilt de zwaarte
van mij
Vechtend tegen de zwaarte-kracht
Een kwestie van leven of dood
Ik kan niet kiezen

Met knikkende knieën
loopt het lichaam, mijn lichaam
angstig door

Gedachten, mijn hoofd
Mijn buik vol van het leven
Keer op keer uitgekotst 

"Wat moet ik nou"
"Oneindig blijven vluchten
rennen, lopen, kruipen
liggen en gaan slapen"

Ik ga naast mijn lichaam liggen,
raak haar zachtjes aan
Ik pak voorzichtig haar hand
en ga iets dichter naast haar liggen
We ademen synchroon 

Samen zijn wij één, geheel
Ik zeg lieve dingen tegen haar
probeer haar te kalmeren
Te sussen en te koesteren
Te zien

Ik bied mijn excuses aan
Zeg dat het me spijt 

"Lief lichaam, het spijt me maar ik kon niet anders, ik wist niet beter Ik wist niet hoe ik voor je moest zorgen Er was veel, te groot en te weinig Het was eng, te veel Veel te veel"

Ik besloot je te vernietigen
maar je hebt het overleefd

Maar lichaam, mag ik wat vragen
nu we hier toch samen liggen
in het gras
Hand in hand, verbonden, één

"Misschien als we samenwerken
zal het niet veel maar wat minder zijn,
dit alles wat ik vrees
Zal het spannend zijn
maar niet meer zo angstaanjagend"

Mijn lichaam is van mij
Ik ben mijn lichaam
Mijn lichaam ben ik

Zoals het eigenlijk altijd als is geweest

-Yentl

Deel deze pagina