Skip to main content
search

Onze Ervaringsprofessionals

Bij Human Concern werken we met Ervaringsprofessionals. Dit zijn ervaringsdeskundige therapeuten met een GZZ-opleiding die zelf zijn hersteld van een eetstoornis of, zij het in mindere mate, een vergelijkbare complexe levenservaring hebben doorleefd. Onze Ervaringsprofessionals bestaan onder andere uit Psychologen, Vaktherapeuten, Orthopedagogen en GGZ-agogen. Hieronder stellen onze Ervaringsprofessionals zich graag aan je voor. Klik op de foto’s om hun ervaringsverhaal te lezen en ze beter te leren kennen.

Filter op locatie:
Ervaringsprofessional Babette Edelman van Human Concern

Babette Edelman

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Babette Edelman en ik werk als Ervaringsprofessional en coördinator van de Startgroep bij Human Concern in Amsterdam. Ik heb de opleiding psychologie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam gevolgd. Tijdens mijn studie in 2012 had ik vrijstelling voor mijn minor. Die vrije tijd heb ik aangegrepen om in contact te komen met Human Concern. Ik begon toen als vrijwilliger bij het secretariaat. Een prachtbaan, waarna ik gelukkig mocht blijven als vaste medewerker. Hierna heb ik diverse functies mogen vervullen binnen Human Concern, waardoor mijn ‘HC-hart’ steeds meer is gaan groeien. Nu ben ik nu gekomen waar ik wilde zijn: Human Concern therapeut.

Door een sterke angst voor falen, het gevoel dat ik me constant moest bewijzen tegenover anderen, perfectionisme en onzekerheid kwam ik in de greep van de eetstoornis. Ik had het gevoel dat ik dom was, dat ik nergens écht goed in was. Dat andere mensen mij niet leuk vonden. De vrouwelijke vormen kwamen snel in mijn jeugd, en hier kreeg ik veel complimenten over. Dit gaf mij het gevoel dat ik wél iets had, dat ik wél een kwaliteit had: namelijk mijn lichaam. Maar ik begon na een tijd aan te komen, en kreeg dat ook te horen vanuit mijn omgeving. Toen begon de angst: maar als ik mijn mooie lichaam kwijt ben, wat stel ik dan nog voor? Waarom zouden mensen mij dan nog leuk en aardig vinden? Ik kon alleen maar aan één oplossing denken: afvallen en mijn oude lichaam terugkrijgen. Dit ging in kleine stapjes: van niet meer snoepen naar het overslaan van maaltijden. Het effect beviel me wel: ik kreeg veel complimentjes van mijn omgeving dat ik er goed uitzag.
Maar ik kreeg lichamelijke klachten omdat mijn lichaam niet genoeg energie en brandstof ontving. Ook kreeg ik van mijn omgeving steeds meer te horen dat ik “nu toch wel erg dun was”. Ja, daar zat ik dan: elk moment had ik het koud en ik voelde me erg somber, ik voelde me erg eenzaam en had alleen nog maar de eetstoornis naast mijn zijde. En dat allemaal omdat ik mijn lichaam voor de ander wilde aanpassen, in plaats van voor mijzelf! Maar de eetstoornis had al grip op mij gekregen, het was een onderdeel van mij dat ik niet los durfde te laten. Ik had het nodig want ik was “het dunne, lieve meisje” en dit wilde ik niet loslaten want dat was mijn identiteit. Van de strijd herinner ik me nog vaak de gedachte: “hoe kom ik hier OOIT uit”? Wanhopig was ik, ik dacht dat ik de eetstoornis nooit los kon laten én ook met momenten niet wilde loslaten. Maar ik voelde steeds meer dat er toch wel meer nadelen aan de eetstoornis zaten dan voordelen. Daarnaast was er een keerpunt in mijn motivatie merkbaar doordat mijn vader tegen me zei “Geloof in jezelf, je kan voor je eigen geluk kiezen”. Dit gaf mij het besef dat ik er wel degelijk zelf iets aan kon doen, dat ik mezelf een gelukkig leven ook mocht gunnen. Door mijn behandeling kreeg ik steeds meer de bevestiging dat ik daadwerkelijk van de eetstoornis af kon komen, dat ik kon leven zonder de eetstoornis en zelfstandig verder kon gaan. In kleine stapjes ging ik vooruit. Af en toe had ik een terugval en hier schrok ik altijd van. Dat wilde ik niet en tóch gebeurde het. Maar achteraf gezien was dit juist goed om me weer te focussen op de strijd tegen de eetstoornis. Het maakte me scherper en herinnerde mij eraan dat ik de eetstoornis niet meer in mijn leven wilde. Ik had steeds meer momenten dat ik niet meer met eten bezig was: in een restaurant kon ik kiezen wat ik wilde zonder te twijfelen over de calorieën, met boodschappen doen was ik ineens heel snel klaar en zat ik niet meer uren op de verpakking te kijken, bij vriendinnen eten was ineens leuk. Ik voelde steeds meer vrijheid, zelfstandigheid en geluk. Geluk met mezelf, wie ik was van binnen én buiten.

Ik zou je graag willen ondersteunen bij het vinden van dit geluk en ontdekken wat voor jou belangrijk is in deze strijd, wat jou kan helpen om te winnen van de eetstoornis. Het is echt mogelijk, geloof me, en wat er op je wacht na de overwinning is de mooiste prijs die je je maar kan bedenken: vrij zijn van de eetstoornis.

Ervaringsprofessional Mijke van Gorp van Human Concern

Mijke van Gorp

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Mijke van Gorp. Ik ben van origine (psycho)dramatherapeut. Na mijn studie ben ik mijn eigen praktijk begonnen, gespecialiseerd in hulpverlening na seksueel misbruik. Vanaf 2017 ben ik werkzaam als Ervaringsprofessional bij Human Concern.

Vanaf klein kind gebruikte ik eten als een manier om met mijn emoties om te gaan. Door mijn sensitiviteit en groot verantwoordelijkheidsgevoel had ik als kind onbewust thema’s en gevoelens van mijn ouders op mij genomen (thema’s als seksueel misbruik, eetverslaving en overlijden). Toen ik verhuisde sloeg het hebben van eetbuien om in obsessief sporten en lijnen. Na een paar jaar ben ik binnen de alternatieve therapie aan de slag gegaan met mijn eetstoornis en wat de eetstoornis mij vertelde. Hier heb ik o.a. ervaren wat een krachtig middel psychodrama is om weer in contact te komen met je hulpvraag, je gevoelens, je thema’s en jezelf.

Als ik nu terugkijk op mijn eetstoornis, dan zie ik dat mijn eetstoornis eigenlijk een navigatie was naar mezelf. Alle thema’s en overtuigingen die ik in mijn eetstoornis en tijdens mijn behandeling tegen kwam, waren allemaal dieperliggende thema’s die ik in mijn kindertijd al bij me droeg. Het ging voor mij over mezelf wegcijferen, angst, controle, het gevoel niet goed genoeg te zijn, te zelfstandig willen zijn, perfectionisme, sensitiviteit en het dragen van verantwoordelijkheid en gevoelens die niet van mij waren. Hier durfde ik alleen geen contact mee te maken. Door het aangaan van mijn eetstoornis, ben ik tegelijkertijd al die onderliggende thema’s aangegaan en dat is het grootste cadeau wat ik mezelf heb kunnen geven. Door valse hoop, verantwoordelijkheid van de ander, toebedeelde rollen en negatieve gedachten los te laten of terug te geven wie deze hoort, kwam ik weer in contact met wie ik werkelijk ben. Dat voelde doodeng maar tegelijkertijd zo bevrijdend!

Door mijn eigen weg te lopen, heb ik een diep vertrouwen ontwikkeld in mezelf en de ander. Loslaten wat niet van jou is, en leren dragen wat wel van jou is, levert zoveel rust en zelfvertrouwen op. Door in mijn eigen proces steeds weer terug te gaan naar mijn oude pijn, heb ik ervaren dat de angst voor deze pijn vaak groter is dan de pijn zelf. Ik deins niet terug voor heftige gevoelens of heftige verhalen, ik blijf daar waar andere mensen misschien geneigd zijn weg te gaan. Ik ben warm, eerlijk, humoristisch, creatief, sensitief en confronterend. Ik ga graag samen met jou op zoek naar de kern, naar jouw verhaal en wie jij werkelijk bent. Human Concern geeft mij de vrijheid om vanuit wie ik ben contact te maken met wie jij bent, en dat is in mijn ogen het mooiste wat er is.

Ervaringsprofessional Ronald Threels van Human Concern

Ronald Threels

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Ronald Threels. Ik woon in Tilburg en in die pracht-stad werk ik op de locatie van Human Concern. Vier dagen in de week mag ik met groot genoegen de belangen van onze cliënten behartigen.

Naast mijn werkzaamheden voor Human Concern ben ik ook nog klassiek zanger, dirigent en fietsenmaker. Ik heb gestudeerd aan de Universiteit van Leiden (Klinische- en Gezondheidspsychologie). Daar heb ik veel mogen leren van met name Prof. Dr. René Diekstra (Rationeel Emotieve Therapie) en Dr. Bère Miesen (Klinisch Psycho-Gerontoloog). Voordat ik voor Human Concern ging werken, ben ik als psycholoog verbonden geweest aan diverse verpleeg- en verzorgingsinstellingen die zich richtten op de ouderenzorg. Ook heb ik rouw- en stervensbegeleiding gegeven en gaf ik regelmatig teambuildings-trainingen. Als zanger en dirigent houd ik mij bezig met de oratoriumkunst. Het fietsen maken doe ik niet zo vaak meer, maar op heel drukke momenten mag ik nog wel eens een handje toesteken.

Bij Human Concern geef ik als HC-therapeut/Ervaringsprofessional individuele therapie en systeemgesprekken. Daarnaast ben ik ook intake-therapeut. Alle opgedane kennis en ervaring als psycholoog en musicus, tezamen met de levenservaring die ik op het gebied van eetstoornissen, depressie, burn-out, rouwverwerking, verslavingszorg, teambuilding, mantelzorg, lotgenotencontact en uiteraard levenslust ben tegengekomen, kan ik bij Human Concern inzetten ten behoeve van het algehele helingsproces van al onze cliënten. Ze vormen een heel welkome combinatie om vanuit een persoonlijke en gedeelde ervaring met betrekking tot eet- en stemmingsstoornissen te komen tot een wederzijds warme, openhartige en persoonlijke manier van contact, therapie en het werken aan herstel. Van belangrijke toegevoegde waarde voor de behandeling en het uitzicht op herstel van mijn cliënten is ook dat ik zelf op vele overeenkomstige gebieden aan ontwikkeling en groei tot aan herstel heb mogen werken. Bij iedere therapie komt dan ook de kracht van (h-)erkenning door een gedeelde ervaring naar voren.
De werkwijze, visie en het kijken naar de mens achter de cliënt met een eetstoornis maken het beroep van Ervaringsprofessional een schitterende uitdaging die ik dagelijks met veel plezier aanga.

Ervaringsprofessional Katy Vuik van Human Concern

Katy Mintjes

Ervaringsprofessional

Best spannend mijn verhaal zo in het openbaar en voor iedereen te lezen. Dat maakt mij bewust hoe het als cliënt kan voelen om uiteindelijk tegenover een therapeut te zitten en je verhaal te ontvouwen. Ik heb namelijk zelf nooit een behandeling gehad voor mijn eetstoornis en dat is niet zonder reden. De schaamte voor mijn eetstoornis was zo groot dat ik het niemand wilde vertellen. Daarnaast vond ik dat ik het zelf op moest lossen, ik had mezelf tenslotte ook in de problemen gebracht was mijn redenatie.

Een aantal gebeurtenissen in mijn leven leverden de bouwstenen voor mijn eetstoornis. De definitieve trigger kwam halverwege de jaren 90, toen ik als model in Parijs werkte. Ik voldeed aan de Parijse modellen standaard maar eenmaal terug in Nederland schrok iedereen zich rot. Wat ben jij mager, dat gaat niet goed! Omdat ik mezelf had aangepraat perfect te moeten zijn, vooral niet stil te staan bij wat ik echt voelde en dit al helemaal niet wilde delen, paste deze schrik en zorg niet in mijn plaatje. De ultieme oplossing hiervoor dacht ik te hebben gevonden in het overgeven, want kon ik toch gewoon mee eten. Uiteraard verergerde deze “oplossing” mijn problemen alleen maar. Ik kreeg eetbuien, soms meerdere keren per dag. Compenseerde door braken, laxeren, sporten. Mijn hele dagindeling draaide om wat en wanneer wel/niet eten. Mijn sociale leven leed eronder. Ik voelde me eenzaam in mijn geheime dubbelleven. Dat het mijn lijf pijn deed boeide mij niet echt, zolang de buitenwereld maar de Katy zag waarvan ik wenste die zij zagen, ik was mijzelf volledig kwijt.
Natuurlijk zag mijn directe omgeving dat het niet goed met mij ging maar ik hield alle hulp af. Intens schaamtegevoel over de eetstoornis en de angst om eraan dood te gaan waren uiteindelijk de motivatoren om mijzelf te gaan herstellen. Dit is een solo proces van jaren geweest. In kleine stappen vooruit, terugval, opstaan en weer door gaan. Uiteindelijk gunde ik het mezelf wél om hulp te vragen en kon ik later met de onderliggende oorzaken van mijn eetstoornis aan de slag.

Als ervaringsprofessional loop ik mee op jouw pad naar herstel. Volg ik jouw tempo maar stimuleer en motiveer waar nodig. Misschien geef ik je wel eens een duwtje, ik vang je op als je (terug)valt. Mijn wens is om jou te inspireren, hoop te geven en de kracht in jezelf te vinden om vrij en gelukkig te mogen leven.
Een aantal gebeurtenissen leverden de bouwstenen voor mijn eetstoornis. De definitieve trigger kwam halverwege jaren negentig, toen ik als model in Parijs zat en leefde van twee Granny Smith appels en zes hazelnoten per dag. Ik voldeed aan de Parijse modellen standaard maar eenmaal terug in Nederland schrok iedereen zich rot. Omdat ik mezelf had aangepraat perfect te moeten zijn, vooral niet stil te staan bij wat ik echt voelde en dit al helemaal niet wilde delen, paste het idee dat mensen vonden dat er iets mis was met mij niet in mijn plaatje. Dus dacht ik de ultieme oplossing te hebben gevonden in het overgeven. Want hé, dan kon ik gewoon met alles mee doen zonder aan te komen. Uiteraard verergerde deze “oplossing” mijn problemen alleen maar. Ik kreeg eetbuien, soms meerdere keren per dag. Compenseerde door braken, laxeren, bewegen. Mijn hele dagindeling draaide om wat en wanneer wel/niet eten. Mijn sociale leven leed eronder. Ik voelde me eenzaam in mijn geheime dubbelleven. Krampachtig probeerde ik aan een beeld te voldoen waarvan ik dacht dat de buitenwereld van mij verwachtte. Hoe harder ik dat probeerde des te meer vat had de eetstoornis. Ik was kwijt wie ik was. Op een hele slechte eetbui dag besefte ik misschien wel dood te kunnen gaan door al dat braken en laxeren. Maar nog was ik bezig met wat anderen dachten, want als ik inderdaad dood zou gaan zou iedereen erachter komen dat ik ziek was geweest. Dit schaamtegevoel was echter wel mijn eerste motivatie om de eetstoornis te willen bestrijden.
Mijn herstel is een solo proces van jaren geweest, de symptomen heb ik zelf verholpen. Daar ben ik trots op maar misschien nog wel trotser dat ik uiteindelijk mezelf gunde wél om hulp te vragen. Zo kon ik met de onderliggende oorzaken van mijn eetstoornis aan de slag.
Het raakt mij dat ik mijn ervaring nu in mag zetten op jouw pad naar herstel. Hierbij volg ik jouw tempo maar stimuleer en motiveer waar nodig. Misschien geef ik je wel eens een duwtje, ik vang je op als je (terug)valt. Mijn wens is om jou te inspireren, hoop te geven en samen met jou de kracht in jezelf te vinden om vrij en gelukkig te mogen leven.

Ervaringsprofessional Naomi Lamens van Human Concern

Naomi Lamens

Ervaringsprofessional

Ik ben Naomi Lamens en werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern. Ik ben opgeleid als Kunstzinnig Therapeut Beeldend aan de Hogeschool Leiden en heb na mijn opleiding gewerkt in een zorginstelling met mensen met niet aangeboren hersenletsel, mensen die op jonge leeftijd dementie hebben, de doelgroep geronto psychiatrie en mensen met Huntington.

De visie van Human Concern sluit heel erg aan bij mijn eigen zienswijze. Zo ben je niet een eetstoornis maar je hebt een eetstoornis. In de plaats van alleen naar de ziekte te kijken, kijk ik naar het hele mens. Want je bent zoveel meer!

Mijn eetstoornis ontwikkelde ik op jonge leeftijd en verdween, zonder therapie, rond mijn 16e. Op jonge leeftijd had ik niet het gevoel dat ik werd gezien voor wie ik was en dat ik er mocht zijn. Door te dun te zijn, werd ik wel gezien, maar niet hoe ik wilde. Mijn vrienden en familie hebben een positieve invloed gehad op het stoppen van de eetproblematiek.

Maar de onderliggende kwetsbaarheden en thematiek waren er echter nog wel. Mijn opleiding Kunstzinnige Therapie heeft mij nog verder geholpen om mezelf te accepteren, dat ik er mocht zijn zoals ik was in mijn leuke en eigenaardige kanten. Ik leerde om in mijn eigen kracht te geloven en te gaan staan.

Daar waar woorden tekort schoten, hielp het maken van kunst mij verder. En met behulp van de beeldende technieken zoals tekenen, schilderen en klei kan ik de behandeling die ik je bij Human Concern aanbiedt, ondersteunen.

Ervaringsprofessional Marjolein Klumper van Human Concern

Marjolein Klumper

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Marjolein Klumper en sinds 2014 werk ik bij Human Concern. In 2004 studeerde ik af als psychomotorisch therapeut. Ik werk vanuit ervaren -lichaams- en bewegingsgericht- in combinatie met een cognitieve insteek –leren woorden geven aan je binnenwereld.
Ik hou van in stilte zijn, van lezen, tekenen, woordkunst en de natuur. Ik hou ook van mensen om me heen, etentjes, feestjes, van actie, bewegen en uitdagingen. Als dit in balans is, wat steeds opnieuw aandacht en afstemming vraagt, voel ik mijn levensenergie stromen. Ik omarm het leven, leef me in en met je mee, ik ben direct, eerlijk, steunend en confronterend.

Eind 2018 kreeg ik een hartstilstand, enorm ingrijpend, maar het heeft me als nooit te voren mijn wil en kracht om te leven laten voelen. Leven vanuit wie ik daadwerkelijk ben! Lange tijd had ik hier geen toegang toe, niet tot het leven leven en niet tot mijzelf. Ik wist wel hoe ik moest overleven. Uiteindelijk leerde ik vertrouwen dat mijn wortels sterk zijn en opnieuw uitgroeien en bloeien. Als jong meisje maakte ik ingrijpende gebeurtenissen mee waar ik geen woorden aan kon geven. Het geen me overkwam was vernietigend al had ik geen weet van wat me overkwam, ik kende er geen woorden voor. Zonder woorden kon ik niet ontvangen wat ik zo nodig had om hiervan te kunnen helen. Ik was woordeloos verloren. Het zorgde ervoor dat angst, schuld en schaamte bezit van mij namen en de tijd die er over heen ging vertroebelde de ware toedracht van deze vernietigende gevoelens. Ik verloor al jong mijn vertrouwen in mensen, de wereld om mij heen en vooral in mijzelf. Ik heb me in mezelf opgesloten, faalangst, een negatief zelfbeeld- lichaamsbeeld en lichaamsbeleving zijn in mij gaan groeien. De schaamte en schuld kregen in een krachtige, destructieve stem zijn grillige vorm. Hard en veroordelend naar binnen gericht om vervolgens naar buiten toe als kameleon onzichtbaar te strijden, met als eerste natuur aanpassen en vermijden. Mijn oorspronkelijke ik werd steeds meer buitenspel gezet. Een voedingsbodem voor een jarenlange eetstoornis waar onder mijn ware verhaal voor lange tijd verborgen bleef. Een waanzinnig krachtig overlevingsmechanisme. Dankzij dit overlevingsmechanisme kon een groot deel van mij zich ontwikkelen tot een liefdevolle, krachtige volwassene.

Ik heb 3 prachtige zonen, veel dierbare contacten en een baan die voor mij zeer betekenisvol en waardevol is. Door mijn eetstoornis kon ik mijn beschadigde kind-deel uit mijn bewustzijn weg houden of terug duwen totdat ik sterk genoeg was om het vast te pakken en te verwerken.
Maar mijn eetstoornis had een grote invloed op hoe ik in het leven stond. Het was ingewikkeld om me te verhouden tot de wereld en de mensen om me heen. Mijn eetstoornis kan ik beschrijven als een dans. De dans was voorspelbaar, beschadigend en slopend maar desondanks danste ik ogenschijnlijk onvermoeibaar door. Het lukte mij niet de muziek uit te zetten, de dans te stoppen. Ik liet me leiden en de duizenden keren gezette passen voerden me steeds opnieuw van eetbui, naar vasten, naar eetbui, naar braken, naar overmatig bewegen, naar vasten. De muziek waarop ik danste was zielloos en somber. De eetstoornis-dans trok me steeds weer het donkerte in. Toen ik me bewust werd dat donkerte de oorzaak was van het ontstaan van mijn eetstoornis, ging ik begrijpen dat de eetstoornis de oplossing leek maar een destructief overlevingsmechanisme bleek. Ik kon de dans stoppen.

Ik geloof in herstel! Ik geloof ook in terugvallen en opnieuw herstellen vanuit een andere of diepere laag en dat zelfontwikkeling oneindig is. Mijn herstel is een proces die verschillende fases kent elk passend bij mijn leeftijd en levensfase. Traumabehandeling ging hand in hand met inzicht verkrijgen in de functies van mijn eetstoornis. Daarnaast heb ik aanspraak leren maken op mijn zelfhelend vermogen wat zeer belangrijk is in mijn herstel. Zicht krijgen in de functies en oorsprong van je eetstoornis, het ( her) ontdekken van jou zelfhelend vermogen, kwetsbaarheden en krachten is mogelijk, herstel is mogelijk! Als Ervaringsprofessional ga ik graag met je in beweging!

Ervaringsprofessional Nancy Haring van Human Concern

Nancy Sneller-Haring

Ervaringsprofessional

Het mooiste wat je kunt worden, is jezelf…

Ik ben Nancy Haring en ben in 2010 afgestudeerd als Psychomotorisch therapeut aan de CALO in Zwolle. Na het ontvangen van mijn diploma ben ik direct aan de slag gegaan als PMT'er op de PAAZ in het Zaans Medisch Centrum. Daarnaast ben ik nog gaan doorstuderen: Sociale psychologie, Runningtherapie en Ademhaling en ontspanningstherapie. Nu werk ik fulltime bij Human Concern in Zwolle. Een bezig bijtje bent ik altijd al geweest, maar mijn de balans hierin ontbrak een lange tijd…

Ik groeide op als een vrolijk, actief en iets onhandig meisje in Noord-Holland, regio West-Friesland. Een regio waar de werkdruk hoog ligt en de prestatiedrang duidelijk aanwezig is. Deze omstandigheden, samen met mijn eigen perfectionisme en overgevoeligheid, zorgde ervoor dat ik me volledig stortte op het behalen van goede cijfers op school. Elke toets moest een 10 zijn en een onvoldoende was fataal. Daarnaast hield ik van sport, eigenlijk elke sport vond ik leuk, dus al snel was mijn vrije tijd opgevuld met diverse sporten. Nu herinner ik me dat ik, ook daar, altijd de beste wilde zijn. De beste zijn, betekende dat anderen trots op me waren, dat ik gewaardeerd werd.

Toen de puberteit begon, kwam er nog een voorwaarde bij. Ik moest de mooiste zijn. In mijn beleving was dun mooi, dus begon het afvallen. En zo streng als ik voor mezelf was, verplichte ik mezelf ook dat ik op mijn 17e op kamers moest. In mijn eentje in een nieuwe stad, met ambities, een grote wens om erbij te horen en een grote angst om afgewezen te worden. Een tijd van 's avonds studentenvereniging, sporten, studeren en een extra opleiding of cursus. Mijn nachten waren gevuld met werken in de horeca en overdag verwachtte ik van mezelf weer 100% te presteren op school. Controle, bevestiging en waardering vond ik in mijn eigen discipline. Ik viel snel af, het zo min mogelijk eten werd een doel, elk moment van genieten werd bij mij een moment van presteren. Alles moet beter, moet mooier, moet leuker…

Ondertussen kreeg ik door het reflecteren binnen de opleiding steeds meer inzicht in mijn manier van denken, handelen en het vooral niet meer kunnen voelen. Door oefeningen, mijn stage in Ethiopië en steun vanuit mijn netwerk kreeg ik steeds meer ruimte om weer te mogen gaan voelen, ervaren en genieten. Het moeten veranderde langzaam in willen of mogen, het vasthouden maakte langzaam plaats voor loslaten en de focus op doelen en relaties verschoof langzaam naar zelfzorg… steeds dichter kwam ik bij mezelf.

Mijn ervaring in het gevecht en die moeilijke weg naar herstel hoop ik te kunnen gebruiken in het begrijpen van de strijd die jij aan het voeren bent. Human Concern geeft ons de ruimte om samen te ervaren, te gaan oefenen en het opnieuw mogen gaan voelen. Op weg naar duurzaam herstel, ik geloof dat het kan!

Ervaringsprofessional Daphne de Leeuwerk van Human Concern

Daphne de Leeuwerk

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Daphne de Leeuwerk en ik werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern. Van jongs af aan is eten voor mij een manier geweest om mijn heftige gevoelsleven in bedwang te houden. Als kind al voelde ik veel. Veel te veel volgens mijn omgeving, die daar maar moeilijk mee om kon gaan. Ik vertaalde hun ongemakkelijke reactie als een opdracht om minder gevoelig te worden. Eten gebruikte ik op twee manieren bij deze onmogelijke missie. Enerzijds gaf het mij de mogelijkheid om mijn emoties te controleren, anderzijds was het ook een manier om ruimte te kunnen maken voor mijn eigenheid. Jullie bepalen hoe ik me moet gedragen? Ok. Maar dan bepaal ìk wat ik eet!

Natuurlijk lieten mijn emoties zich niet weg eten. Rond mijn twintigste kreeg ik de diagnose depressie en daarvoor antidepressiva voorgeschreven. Ondanks dit grove geschut bleven emoties zich aandienen. Naast verdriet deed angst een intreden in mijn leven. Ik studeerde psychologie, maar was na mijn afstuderen veel te bang om door de mand te vallen. Uit angst vermeed ik het werkveld en koos voor een baan die me paste als een prachtige, maar net te krappe schoen. In de jaren die volgden namen mijn eetbuien toe. Ik werd steeds zwaarder en daarmee onzekerder. Ik haatte mijn lijf. Pas nu realiseer ik me hoe ondermijnend het is om in een lichaam te leven waar je een hekel aan hebt. Het maakt een vicieuze cirkel rond.

Na jaren van therapie waarin mijn eetstoornis overigens niet herkend werd, snapte ik precies waarom ik deed wat ik deed en voelde wat ik voelde. Toch lukte het mij nog steeds niet om mijn ondermijnende patronen te doorbreken. Ik liep vast en werd min of meer opgegeven door de hulpverlening. Niemand wist wie of wat mij verder kon helpen.

Achteraf gezien is juist dat vastlopen mijn redding geweest. Uit pure wanhoop kwam ik terecht bij een vorm van hulpverlening waar ik tot op dat moment met een grote boog omheen was gegaan: lichaamsgericht werken. Door ruimte te maken voor wat er zich in mijn lijf afspeelde en mijn emoties uit te nodigen in plaats van weg te duwen konden er grote doorbraken plaatsvinden.

Ik ben gaan begrijpen en ervaren dat contact met mijn gevoel essentieel is om te snappen wie ik ben. Het geeft mij de mogelijkheid om direct te voelen wat goed is voor mij in plaats van de dingen te doen waarvan ik denk te weten dat ze goed voor me zijn. Het heeft mijn leven licht gemaakt en de eetbuien overbodig.

Mijn eigen ervaring heeft zich ontwikkeld tot een passie om samen te werken met mensen die het verlangen om helemaal zichzelf te kunnen zijn herkennen. Ik weet als geen ander hoeveel lef er nodig is om weer te gaan voelen en dat het doodeng is om daar vervolgens ook nog eens consequenties aan te verbinden. Maar ik kan je beloven dat het dat meer dan waard is!

Ervaringsprofessional Charlotte Setton van Human Concern

Charlotte Setton

Ervaringsprofessional

Ik ben Charlotte Setton en ik werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern. Ik heb Pedagogiek en Pedagogische wetenschappen gestudeerd. Na mijn studie heb ik eerst in het basisonderwijs gewerkt en vervolgens ben ik gaan werken in de thuisbegeleiding van kinderen met gedrags- en/of ontwikkelingsstoornissen.
Tussen mijn twintigste en 32ste heb ik twee keer geworsteld met anorexia nervosa. De eerste keer ging ik steeds minder eten, elke dag meer of beter presteren met minder calorieën in mijn lijf. Deed ik dit niet dan faalde ik in mijn ogen, lukte het mij dan voelde ik me sterk en had ik wat zelfvertrouwen. Ik meldde me aan voor een dagbehandeling binnen de GGZ. Al snel werd duidelijk dat hun behandeling niet bij mij paste. In plaats van stabiliseren en aankomen, viel ik nog verder af wat uiteindelijk resulteerde in een ziekenhuisopname met sondevoeding. Deze opname was het keerpunt en samen met een andere psycholoog die oor en oog had voor mij als persoon, ben ik het gevecht aan gegaan.
Na een paar stabiele jaren, waarin ik dacht mijn leven aardig op de rit te hebben, speelde de anorexia voor een tweede keer op. Ditmaal bleef ik nog wel eten, maar gebruikte ik een tijdje laxeertabletten en sportte extreem. Door toenemende angsten en paniekaanvallen raakte ik steeds meer in een isolement. Ik wilde echter niet nog een keer afzakken tot een ziekenhuisopname; ik koos voor een leven zonder angst en zonder eetstoornis en zocht opnieuw hulp. Er werd een gegeneraliseerde angststoornis gediagnosticeerd. Ik ben opgenomen in een centrum voor angststoornissen waar ik intensief aan mijn kernproblematiek gewerkt heb. Stukje bij beetje vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Ik kon gaan begrijpen wat er zich in mijn hoofd en lijf afspeelde en hoe mijn persoonlijke levensgeschiedenis in combinatie met mijn karakter tot de ontwikkeling van de angst- en de eetstoornis geleid hebben. De functie van mijn eetstoornis werd duidelijk namelijk het bieden van (schijn)veiligheid en controle over mijn angst- en paniekgevoelens en het geven van zelfvertrouwen. Inmiddels heb ik de angststoornis overwonnen en daarmee ook de eetstoornis en leef ik het leven dat ik zelf wil leven.
Altijd heb ik geroepen iets te willen gaan doen met mijn persoonlijke ervaringen in de hoop een helpende hand, een luisterend oor, een voorbeeld, een steun & toeverlaat en een bron van herkenning te kunnen zijn voor mensen die nog in de ban van een eetstoornis zitten. Ik weet hoe het voelt om niet begrepen of gehoord te worden, hoe het is om een niet passende behandeling te krijgen en hoe het is om in eenzaamheid, verdriet en angst te leven. Ik weet echter ook dat je de strijd kan winnen, dat je vrij van de eetstoornis kan zijn, dat je je weer gelukkig kan voelen met jezelf, je weer kan genieten van het leven en niet meer eenzaam hoeft te zijn. Bij Human Concern heb ik deze baan gevonden; zij dragen de visie uit waar ik volledig achter sta. Graag help ik jou in jouw strijd op weg naar de overwinning!
Ervaringsprofessional Denise Salters van Human Concern

Denise Salters

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Denise Salters. Ik werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern. Ik ben afgestudeerd als Sociaal Pedagogisch Hulpverlener op de HvA.

Ik had op vrij jonge leeftijd al problemen met eten. Ik werd veel gepest op school en had een prikkelbare omgeving thuis. Ik voelde mij vaak gespannen en had daardoor moeite met eten. Hierdoor was ik vaak aan het treuzelen en probeerde ik waar ik kon eten te verstoppen. Dit wisselde af met stiekem eten, van eten dat ik van mijn zakgeld kocht. Ik weet niet beter als dat ik altijd bezig was met niet eten, overeten en compenseren. Ik zag de eetstoornis als mijn beste vriend in een wereld waarin het mij niet goed lukte om aansluiting te vinden. Ik voelde mij alleen op de wereld, maar mijn eetstoornis was er altijd voor mij. Ik heb lange tijd ontkent dat ik een eetstoornis had tot het moment dat ik niet meer kon compenseren en mijzelf volledig verloor in eetbuien. Ik kwam vlot veel aan en het was voor het eerst goed zichtbaar voor de buitenwereld. Mijn ‘grote vriend’, was mijn vriend niet meer, want ik wilde dat het stopte en dat lukt mij niet meer. Ik wilde weer grip op het leven, mijn emoties en omgeving. Ik wilde niet meer liegen, tegen mijzelf en de omgeving. Ik ben hulp gaan zoeken en heb hard gevochten (en ben geslaagd) voor herstel.

Ik ben gaan ervaren dat mijn leven hierna zoveel rijker werd. Iets wat ik mij eerder niet kon voorstellen gebeurde. Doordat ik opener werd naar de omgeving kreeg ik veel terug. Ik voelde me gehoord, gezien en begrepen. Ik geloof in de kracht van humor en in de spreuk ‘je bent nooit teveel en altijd genoeg’. Ik lach, dans en zing graag. Niet altijd even mooi of zuiver, maar altijd vanuit een plek van blijdschap of passie. Ik hoop dit ook te kunnen overbrengen en jou te laten voelen hoe krachtig en mooi mens je bent. Weet dat ik met je zal strijden voor een kleurrijker leven. Want in mijn ogen is iedereen dat gegund, dus jij zeker ook!

Ervaringsdeskundige Therapeut Loïs Goris

Loïs Goris

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Loïs Goris, ik ben beeldend therapeut en werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern. Van kleins af aan ben ik graag creatief bezig en heb ik ontdekt dat het een fijne manier kan zijn om uiting te geven aan je binnenwereld. Vandaar dat ik op mijn 18e creatieve therapie beeldend ben gaan studeren.

Rond mijn 14e ontwikkelde ik mijn eetstoornis, een combinatie van boulimia en anorexia, en een depressie. De eetstoornis gaf mij het gevoel van controle, houvast en een manier van omgaan met negatieve gebeurtenissen en de bijbehorende gevoelens en gedachten. Een hele tijd worstelde ik hier in mijn eentje mee en hield ik dit ook bewust verborgen voor mijn omgeving. Ik had het gevoel dat ik de eetstoornis nodig had om met het leven om te kunnen gaan en voelde mij vaak niet goed genoeg. Ik was bang dat ik niet leuk, mooi, goed of interessant genoeg was. Dat ik daarmee de mensen om mij heen continu teleur stelde en eigenlijk niets waard was. De eetstoornis was mijn manier om er steeds minder van mij te laten zijn. Want hoe minder er van mij was, hoe minder ik verkeerd kon doen. Dat ging niet alleen over mijn lichaam, maar ook over mijn dromen, wensen en doelen in mijn leven. Beetje bij beetje, verloor ik steeds meer het contact met mezelf en de wereld om mij heen.

De stap om voor mijn eetstoornis in behandeling te gaan, heb ik genomen toen ik de nadelen er van niet meer kon vermijden en me wilde gaan focussen op een fijnere toekomst. In verschillende behandelingen leerde ik weer contact maken met mijn binnenwereld en alle pijn en verdriet die ik daar had verstopt. Ik leerde deze gevoelens verdragen en er op mijn manier uiting aan geven zonder daarvoor de eetstoornis te gebruiken.

Al was het een hele moeilijke tijd, ik ben eigenlijk heel dankbaar dat ik mijn eetstoornis heb gehad. Door mijn eetstoornis te leren begrijpen heb ik zo veel over mezelf geleerd en heeft het mij indirect gegeven dat ik hier als mens mag zitten om anderen te helpen in hun weg naar herstel, vanuit een visie waar ik volledig achter sta.

Ik ga graag samen met jou op zoek naar jouw pad richting herstel, zodat ook jij weer in een echt en liefdevol contact kunt komen met jezelf.

Ervaringsprofessional Marjolein van Kesteren - Van der Giessen van Human Concern

Marjolein van Kesteren – Van der Giessen

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Marjolein van Kesteren - Van der Giessen en ik werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern in Amsterdam. Ik heb de opleiding orthopedagogiek aan de Universiteit Utrecht gevolgd. Na mijn studie heb ik een wereldreis gemaakt; prachtige plekken gezien en veel ervaringen opgedaan. Tijdens mijn reis kreeg ik al snel de behoefte iets te willen betekenen voor een ander en in mijn vakgebied als orthopedagoog werkzaam zijn. Dus heb ik tijdens mijn reis deelgenomen aan projecten in de jeugdhulpverlening.

Ik ben opgegroeid in een warm en liefdevol gezin samen met mijn tweelingzusje en oudere zus. Ondanks dat heeft aan het einde van de middelbare schoolperiode mijn eetstoornis zich ontwikkeld. Bijna tien jaar lang droeg ik het geheim met mij mee. De jaren waren zwaar en eenzaam, maar zeker geen verloren tijd. Het heeft mij ontwikkeld tot wie ik nu ben. Ik heb vaak op het punt gestaan mijn grote geheim te vertellen, maar ik kon het niet. Het idee mijn eetstoornis te moeten loslaten was zo beangstigend. Het gaf mij zoveel grip en veiligheid, wie zou ik zijn zonder en wat bleef er dan nog van mij over? Vaak heb ik willen schreeuwen, help! De wil het zelf oplossen was nog altijd te sterk, ik doe het mezelf toch aan. De acceptatie dat ik echt ziek was en een eetstoornis had, heeft ertoe geleid dat ik mij eindelijk kon overgeven aan de hulpverlening, de moeilijkste maar beste beslissing ooit.

Ik ben behandeld in het buitenland, even helemaal weg uit mijn vertrouwde omgeving. Bij terugkomst in Nederland was de volgende stap om alles wat ik geleerd had toe te passen. Met vallen en opstaan, soms een grote stap terug, maar dan langzaam weer vooruit. Je bent nooit terug bij af, het zijn leermomenten waar je alleen maar sterker uitkomt. Ik heb mogen ervaren dat mijn eetstoornis mij niets opleverde en mij alleen maar belemmerde in alles wat in mij zat. Ik weet nu wie ik ben, wat ik werkelijk wil en wat ik waard ben. Ik kan het nu voelen. Natuurlijk ben ik ook nu niet perfect en heb zo mijn onzekerheden, maar ik weet wel dat ik mijn eetstoornis daarvoor niet meer nodig heb. Ik accepteer dat de imperfectie er mag zijn. En wat maakt dat het leven plezierig, ik kan nu genieten.

In mijn herstelperiode ben ik in aanraking gekomen met ervaringsdeskundigen, wat ik als heel bijzonder heb ervaren. Een half woord was genoeg, ik werd begrepen en hoefde mij niet langer te schamen. Ik heb mijn pad gevolgd om mezelf in te kunnen zetten voor iets waarvoor ik wil staan: een zoektocht naar jezelf en het overwinnen van een eetstoornis. Je bént niet je eetstoornis, je hébt hem. Kijken naar wat er onder de eetstoornis zit en wat zijn functie is. Daarnaast de focus op wie je bent als persoon en waar je kwaliteiten liggen om van daaruit je eetstoornis los te kunnen laten.

Samen zullen wij beginnen aan een reis, waarin het vertrouwen in jezelf zal gaan groeien en ook jij uiteindelijk je eetstoornis los kan laten. Jij mag je reis voortzetten en ontdekken dat je op een gezonde manier in het leven kan staan.

Ervaringsprofessional Kimberley Buijs van Human Concern

Kimberley Buijs

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Kimberley Buijs, van huis uit ben ik verpleegkundige en zodanig heb ik dan ook een aantal jaren gewerkt. Alleen merkte ik dat ik niet goed voor anderen kon zorgen, als ik niet goed voor mezelf zorgde. Door een steeds heftigere eetstoornis heb ik uiteindelijk moeten stoppen met het werk als verpleegkundige. Ik heb toen besloten om eerst voor mezelf te kiezen door therapie te volgen. Dit was een moeilijke maar zeker goede keuze. Ik heb mezelf in therapie leren kennen en leren begrijpen waarom ik ziek ben geworden en vooral waarom ik mijn eetstoornis zo nodig heb gehad. Ik besefte ook dat ik zelf de regie kon nemen en kon bepalen om bepaalde dingen echt aan te gaan. Dit heb ik gedaan en hierdoor had ik mijn eetstoornis niet langer nodig en kon ik echt gaan leven.

Ik ben nu momenteel zo’n 7 jaar eetstoornis vrij. Na mijn therapie ging ik weer aan het werk als verpleegkundige, maar dit was niet meer hetzelfde. Ik miste het inbrengen van mijn eigen ervaringen en merkte dat ik meer wilde dan alleen mensen verplegen. Ik wilde mensen leren kennen en echt aansluiten bij de ander. Dit heeft mij doen besluiten om de opleiding social work te gaan volgen in combinatie met ervaringsdeskundigheid aan de Fontys. Binnen Human Concern werk ik dan ook als GGZ agoog. Naast mijn interesse in mensen ben ik ook geïnteresseerd in culturen, religies en de natuur. Door het vele reizen en het werken op verschillende plekken, heb ik veel mogen leren over mensen, hun ervaringen en religies, want ieder mens is anders Ervaring die ik nu goed kan gebruiken binnen het werken bij Human Concern. Ik vind het dan ook belangrijk dat iedereen zichzelf moet kunnen zijn. Ik ben open en eerlijk in contact, want dan heb ik pas echt contact en kan je elkaar raken. Ik ben trots dat ik onderdeel mag uitmaken van het team van Human Concern omdat ik er net als hun van overtuigd ben dat herstel mogelijk is. Laten we samen op weg gaan zodat je mag ontdekken dat verandering kan plaatsvinden als je het leven echt durft aan te gaan. Om zo stap voor stap weer te genieten van de kleine dingen en te gaan leven.

Warme groet,
Kimberley Buijs.

Ervaringsprofessional Karlien Wilmer van Human Concern

Karlien Broeren - Wilmer

Ervaringsprofessional

Ik ben Karlien Broeren-Wilmer en werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern. Ik ben opgeleid tot dramatherapeut en orthopedagoog. Voordat ik bij Human Concern werkte, heb ik als behandelaar voornamelijk gewerkt met adolescenten en jongvolwassenen met psychiatrische problemen. Daarnaast heb ik twee jaar als docent op een HBO opleiding gewerkt.

Op mijn 23e ontwikkelde ik, tijdens mijn studie tot orthopedagoog, een eetstoornis. Al sinds mijn middelbareschooltijd had ik het gevoel dat ik onder mijn kunnen presteerde. Daarnaast had ik terugkomende periodes van somberheid die samengingen met een sterk gevoel van eenzaamheid en gedachtes niet goed genoeg te zijn. Het lukte mij niet om dit te laten zien aan en te delen met mijn omgeving. Ik was er ook van overtuigd dat het mijn eigen schuld was en dat ik het dus ook zelf moest oplossen. Ik wilde vooral laten zien dat het goed met mij ging en dat ik anderen niet nodig had. De eetstoornis diende ervoor om mijn gevoelens van eenzaamheid te onderdrukken en erkenning te krijgen door perfectie na te streven. Ik moest door blijven gaan, want als ik zou stoppen zou ik falen en zou blijken dat ik niks waard was.

Mijn herstel startte nadat ik besefte dat ik fysiek en mentaal op was en aan mezelf (en mijn omgeving) durfde toe te geven dat ik niet gelukkig was. Ik ging in behandeling bij een psycholoog die samen met mij op zoek ging naar wat er onder mijn eetstoornis lag. Voor mij was het belangrijk om te gaan voelen, te leren luisteren naar mijn gevoel en ernaar te handelen. Ik heb geleerd mezelf te gunnen om stil te staan, te genieten, hulp te vragen, troost te krijgen, gevoelens te delen en vooral mezelf te zien zoals ik ben!

Ik word blij van creatieve en actieve dingen zoals zingen, gitaarspelen, dansen, tekenen, schilderen, dansen, wandelen, (toneel)spelen, natuur, fietsen, klussen... Ik heb teruggevonden hoe ik écht mezelf ben. Een steeds terugkomende zin als ik iets nieuws ga doen of iets spannend vind is: “Het hoeft niet goed te zijn als het maar écht is, want als het écht is wordt het pas goed!”. Dit ervaar ik elke keer weer in contact met mensen, als ik écht ben, kan de ander ook écht zijn en wordt het contact oprecht.

In de behandeling zal ik samen met je op zoek gaan hoe jij écht bent. Daarin gebruik ik mijn theoretische kennis vanuit de orthopedagogiek om je te leren begrijpen hoe je eetstoornis werkt, is ontstaan, wat de functie is en hoe je het kunt gaan veranderen. Daarnaast geloof ik in het inzetten van ervaringsgerichte (o.a. creatieve) werkvormen, omdat denken en begrijpen nog niet genoeg is om dingen écht voelen en te veranderen!

Ervaringsdeskundige Therapeut Ghislaine Nieuwenhuizen

Ghislaine Derksen

Ervaringsprofessional

Ik ben Ghislaine Derksen en werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern. Opgeleid als beeldend therapeute, maak ik in de behandeling graag gebruik van klei en tekenmateriaal. Het maakt sessies levendig en persoonlijke thema’s en dynamiek mooi zichtbaar.

Zichtbaar zijn, gezien worden en jezelf laten zien.

Voor mij was dit lang niet vanzelfsprekend. Als kind was ik temperamentvol en ondernemend, wat nog wel eens botste nog met mijn omgeving. Directe uitingen van mijn behoeften werden niet altijd begrepen of gewaardeerd en zo ontstond bij mij het idee, dat het niet goed was om ‘het er niet mee eens te zijn’ en ‘van alles te willen’. Dat het niet lief was, en lief zijn dat wilde ik wel!

Mijn behoefte aan waardering leidde ertoe, dat ik me onbewust anders ging gedragen. Men zag vooral een meegaand, levendig en zelfstandig kind, maar ik onderdrukte van alles en verloor de verbinding met mijn behoeften. Ik raakte in de war over wat ik voelde, was snel bezorgd, onzeker en bovenmatig bezig met wat in anderen omging. Dit werd niet zo aan mij afgelezen, waardoor ik aansluiting en erkenning miste. Ik leerde niet, mezelf te begrijpen, of te leven vanuit verbinding met mijn behoeften. Mijn onzekerheid en zelfkritiek namen toe en ik voelde me vaak somber, alleen en rusteloos. Onrust die eruit moest en gevoelens die vroegen om troost.

Ik kreeg eetbuien, die een uitlaadklep vormde voor mijn spanningen en me kortstondig opbeurde. Op andere momenten begon ik mezelf juist eten te onthouden. Ik was inmiddels 16 en ontwikkelde boulimia. In die tijd werd ik niet veel dikker of dunner, dus ook nu bleven mijn problemen onopgemerkt. Het was soms net of ik twee levens had, niemand die me echt kende. Dit brak me op rond mijn 23ste en ik besloot hulp te zoeken, waarna mijn weg naar herstel begon.

In dat proces heb ik ervaren dat weghouden van verdriet en pijn, het lijden eerder groter maakt dan kleiner. Dat de meeste belemmeringen vaak eigen angsten, schaamte en oordelen zijn. Dat het delen van je diepste gevoelens, twijfels en geheimen, als er echt naar geluisterd wordt, het leven lichter maakt. Dat je niet alleen bent en goed zoals je bent. Dat je eigen behoeftes en waarden (her)ontdekt als je jezelf weer nadert, centraal gaat zetten en verstaander wordt van de kleinste signalen in jezelf.

Ik ben blij hierin gegroeid te zijn en mijn eetstoornis achter me te hebben gelaten. Ik ben moeder geworden van twee lieve zoons en kan vanuit opgewektheid en vertrouwen anderen helpen.

Ervaringsprofessional Denise Olde Scholtenhuis van Human Concern

Denise Olde Scholtenhuis

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Denise Olde Scholtenhuis en ik werk als Ervaringsprofessional op locatie Bilthoven. Mijn passie ligt bij het creatief en lichaamsgericht werken. Ik ben afgestudeerd als dramatherapeut en heb me daarna ingezet als vrijwilliger binnen de ouderenzorg en ex-gedetineerden.
Vanaf het midden van mijn studie ben ik geïnteresseerd in het inbrengen van eigen ervaring. Ik heb hier veel over gelezen maar kon niet vinden wat ik zocht. Als ervaringsdeskundige binnen de GGZ voelde ik mij ook niet prettig. Tot ik bij Human Concern terecht kwam. Hier voelde ik dat ik mijn ervaringen als mens goed kon combineren met mijn werk als dramatherapeut.

Vanaf dat ik me kan herinneren had ik een probleem met mijn lichaam. Als kind werd ik gepest omdat ik groter was. Lichaamsbeeld en het besef ‘’ik ben anders dan de rest’’, zaten er al vroeg in. Dit zorgde ervoor dat ik me heel bewust was van mijn lichaam, wat blijkbaar niet oké was. Vanaf mijn dertiende vonden er verschillende nare life events plaats waarbij ik eten gebruikte als een manier van troost, het wegdrukken van nare gevoelens en controle houden. Ik had geen controle over de situaties waar ik me in bevond, maar eten hielp me staande te houden. Tot ik op mijn veertiende de stempel depressie kreeg.

Lange tijd werd er gedacht dat alleen een depressie de oorzaak was van mijn zelfdestructieve gedrag. Ik heb hiervoor verschillende therapieën gevolgd. Deze hielpen tot op zekere hoogte, ik voelde me tijdelijk goed. Maar toch bleef er iets knagen. Ik bleef me maar lelijk en dik voelen. Ik kon niet naar mezelf kijken op video’s of in de spiegel. Ik schrok als mensen me aanraakten en daarnaast at ik veel. Dat laatste wist alleen ik. Ik had wel overgewicht, mensen zeiden daarover vaak ‘’Joh, dan eet je toch gewoon wat minder?’’. Maar dat lukte niet. En dat zorgde voor veel onzekerheid en eenzaamheid. Niemand begreep hoe ik me echt voelde.

Nadat ik voor de tweede keer mijn stage niet haalde, kwam ik bij een lichaamsgerichte therapeut. Wij onderzochten waar mijn verstoorde zelfbeeld vandaan kwam. We kwamen erachter dat ik naast een depressie ook een eetbuistoornis had. Tijdens mijn behandeling werden de eetbuien eerst erger. Ik werd me bewust van wat ik deed en voelde me daar schuldig over. Ik zag wat de oorzaak was van mijn eetbui maar kon dit niet meteen omdraaien. Na veel vallen en opstaan is het uiteindelijk gelukt en ben ik van mijn eetbuistoornis herstelt.

Wat ik hieruit meeneem is dat iedere cliënt mogelijkheid heeft op herstel. De combinatie van zorg op maat, met oog voor de eetstoornis en de mens daarachter is wat volgens mij Human Concern zo bijzonder maakt. Ik kijk er naar uit om vanuit mijn professie en eigen ervaringen, samen met jou, te zoeken naar duurzame mogelijkheden tot herstel.

Ervaringsprofessional Aafke Bunschoten van Human Concern

Aafke Bunschoten

Ervaringsprofessional

Ik ben Aafke Bunschoten en werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern in Amsterdam. Na mijn studie orthopedagogiek aan de Universiteit van Amsterdam, heb ik een jaar gewerkt met jongeren met een verstandelijke beperking en bijkomende gedragsproblematiek. Daarna heb ik vijf jaar gewerkt als orthopedagoog, waarbij ik dyslexie- en psychologische onderzoeken en behandelingen heb uitgevoerd bij kinderen en jongeren. In mijn vrije tijd spreek ik graag af met vrienden, speel ik volleybal en zing ik graag.

Van jongs af aan was ik al een heel sensitief en gevoelig meisje. Toen ik op de middelbare school kwam voelde ik een grote druk. Druk om erbij te horen op sociaal gebied, om er goed uit te zien en om te presteren op school. Iedereen wilde ik tevredenstellen en ik ging me volledig aanpassen aan de ander. Ik voelde veel angst en spanning om niet goed genoeg te zijn en te falen. Het kon altijd beter en het was naar mijn idee nooit goed genoeg.

Op veertienjarige leeftijd ging mijn lichaam een grote verandering door en kreeg ik vrouwelijke vormen. Ik vergeleek mijzelf met andere vriendinnen en voelde me anders en lelijk. Op het moment dat een ander meisje uit mijn klas begon af te vallen werd ik daardoor enorm geïntrigeerd en besloot ik ook af te vallen. Het lijnen gaf mij een vorm van regie en controle. Ook al zou alles om me heen misgaan, dan was ik in ieder geval wel dun. Het was mijn houvast. Ruim een jaar ben ik zeer gaan lijnen, daarna is dit overgegaan in periodes van lijnen en overeten. Vanaf mijn 21e ben ik gegroeid in mijn zelfvertrouwen, ben ik mijn eigen identiteit gaan ontwikkelen en is mijn ware zelf naar voren gekomen. Hierdoor voelde ik mijn eigen kracht, had ik de eetstoornis niet meer nodig en verdween deze naar de achtergrond.

Het ontdekken van mijn ware zelf, hierop te vertrouwen en lief voor mezelf te zijn heeft ervoor gezorgd dat ik nu kan genieten van het leven. Dat gun ik jou ook! Ik wil dan ook graag samen met jou de weg gaan bewandelen naar herstel en zal je hierbij steunen waar je dat nodig hebt.

Ervaringsprofessional Marcella Hilbers

Marcella Hilbers

Ervaringsprofessional

Ik ben Marcella Hilbers, afgestudeerd als beeldend therapeut aan de Hogeschool Utrecht en daarvoor aan de Kunstacademie. Tegenwoordig werk als Ervaringsprofessional voor Human Concern op de locatie in Den Haag, daarvoor werkte ik als beeldend therapeut met mensen met Niet aangeboren hersenletsel.

Ik heb een eetstoornis gehad van ongeveer mijn vijftiende. Als jong meisje was ik al veel bezig met lijnen, mijn moeder deed dat ook dus in mijn gezin werd het gezien als heel ‘normaal’. Toen mijn ouders uit elkaar gingen veranderde er iets voor mij. Ik besloot dat alles ‘beter’ zou worden wanneer ik dunner zou zijn en iedere dag werd het doel om minder te eten ‘aangescherpt’.

De eerste jaren van mijn eetstoornis wilde ik er helemaal niet van af, het gaf me teveel goede dingen, iets waardoor ik trots op mezelf kon zijn en iets waaraan ik me vast kon houden. Maar na verloop van tijd werden de ongemakken zo groot dat er iets moest veranderen, alleen dat bleek niet gemakkelijk. Ik ging vervolgens een moeizaam proces door waarin ik steeds stappen vooruit en weer achteruit maakte. Er waren periodes waarin ik in therapie zat en periodes waarin ik alleen worstelde, wat het voor mij vaak een eenzaam proces maakte.

Ik heb lang geen idee gehad waardoor ik zo met (niet) eten bezig was en wist al helemaal niet hoe ik er af zou kunnen komen, hoe ik weer een ‘normaal’ leven zou kunnen leiden. Achteraf kan ik zien dat ik, onder andere met de hulp van therapie, mezelf stukje bij beetje begon te zien en te waarderen. Ook kreeg ik meer inzicht in waarom ik mijn eetstoornis nodig had. Dat samen maakte het mogelijk om mijn eetstoornis, mijn steun, beetje bij beetje los te laten.

Zelf ben ik ervan overtuigd dat een eetstoornis te genezen is en dat dat geen twintig jaar hoeft te duren! Bij Human Concern vind ik alles wat ik in de twintig jaren om me heen heb ‘verzameld’ om te kunnen groeien naar het punt waar ik mijn eetstoornis niet meer nodig had; respect, gelijkwaardigheid, eerlijkheid en openheid. Human Concern is een organisatie die gelooft in volledig herstel en waarbij de cliënt het tempo van de behandeling aangeeft. Een visie die naadloos bij mij en mijn manier van werken aansluit en bij de manier hoe ik in het leven wil staan.

Ervaringsprofessional Amel de Leeuw van Human Concern

Amel de Leeuw

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Amel de Leeuw en ik werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern. Ik heb de HBO- opleiding Kunstzinnige Therapie gevolgd en ben afgestudeerd als beeldend therapeut.

Als kind bevond ik me vaak in gespannen situaties thuis en trok ik me het liefst terug op mijn kamer. Daar moest ik alleen zien te dealen met die spanning, eenmaal mijn kamer weer uit zette ik mijn masker op en was ik het vrolijke, speelse en creatieve kind. Na een heftige gebeurtenis binnen het gezin kreeg ik last van woede aanvallen, en begon ik te experimenteren met verdovende middelen. Zo maakte het dat ik een tijd lang een blok van beton in mijn buik meedroeg; ik was keihard naar mezelf en naar anderen en vond het lastig om écht contact te maken en bij mijn gevoel te komen.
Tijdens mijn studie werden pijnlijke plekken van mijzelf in het daglicht gezet, iets waar ik enorm angstig van werd. De angst zette zich om in allerlei somatische klachten en hiermee groeide bij mij de gedachte dat ik ernstig ziek zou zijn. Voor ik het wist veranderde ik mijn eetpatroon naar extreem gezonde voeding en vond ik van mezelf dat ik meer moest gaan sporten, om zo gezond mogelijk te blijven. De hypochondrie werd alsmaar groter en daarbij ontwikkelde ik paniekaanvallen. Ik durfde het tegen niemand te vertellen in mijn omgeving, dacht ook dat ik het zelf op kon lossen. Maar wat voelde ik me alleen..

Tijdens een rondreis in India kon ik meer afstand nemen van mijn leefsituatie en kreeg ik inzicht in mijn angsten. Ik dacht dan ook dat ik helemaal genezen was tijdens mijn vier maanden daar. Toen ik terugkwam in Nederland en weer keihard terugknalde in mijn angsten, overtuigingen en leefpatroon heb ik hulp ingeschakeld. Door middel van psychotherapie, EMDR en haptotherapie heb ik geleerd om naar mijn lichaam te luisteren, bij mijn gevoel te komen en hoe om te gaan met angstige gedachten. Sindsdien luister ik vaker naar mijn onderbuikgevoel en sta ik meer in contact met de mensen om mij heen. Ik kijk met liefdevolle ogen naar buiten én naar binnen.
Ik heb ervaren dat het delen van je sh*t met anderen helend en verbindend werkt in een moeilijke tijd, en dat verschillende methodieken uitproberen je verstelt doen staan van wat je allemaal kan. Binnen de therapie wil ik je inspireren en motiveren om op zoek te gaan naar jouw beste zelf op een speelse, liefdevolle en aandachtige manier. Samen gaan we aan de slag om jouw leven rijker te maken.

“To conquer oneself is a greater victory than to conquer thousands in a battle” Dalai Lama

Ervaringsprofessional Marlon Santman van Human Concern

Marlon Santman

Ervaringsprofessional

Ik ben Marlon Santman en ik werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern in Zwolle. Ik heb de opleiding Creatieve Therapie gevolgd en ben afgestudeerd als Beeldend Therapeut. Die richting heb ik niet voor niets gekozen: ik houd ervan om met mijn handen te werken, om te tekenen, te schilderen, te schrijven en daarbij even alles om me heen te vergeten. Tijdens mijn studie kwam ik erachter dat ik heel graag mijn eigen ervaring met een eetstoornis wil inzetten om andere mensen te helpen. In de jaren dat ik zelf zo in de knoop zat, had ik namelijk heel erg het stukje begrip en vertrouwen gemist, iets wat iemand met een soortgelijke ervaring in mijn ogen wél kan bieden.

Als tiener was erg stil en onzeker en worstelde ik met vele vragen over het leven en over wie ik was, wat ik kon en wat ik wilde. Door bezig te zijn met eten en gewicht, dacht ik controle te krijgen over mijn negatieve en nare gedachten en gevoelens. Maar eigenlijk vergrootte het eetprobleem mijn worsteling met het leven alleen maar. Door verschillende behandelingen kwam ik erachter dat er meer zat achter mijn eetstoornis, dat het eigenlijk helemaal niet ging om het eten of mijn gewicht. Door te kijken waarom ik de dingen deed die ik deed, emoties op een gezonde manier te leren uiten en te ontdekken wat ik wil en kan in mijn leven, leerde ik op een andere manier met mezelf om te gaan. Ik leerde weer genieten van de dingen die ik deed en leerde vooral te luisteren naar mezelf, te doen wat voor mij goed is. Hierdoor kwam de eetstoornis steeds meer op de achtergrond te staan. Er kwam weer ruimte in mijn leven voor contacten met anderen, hobby's, een leuke studie.

Tijdens mijn studie kreeg ik de kans te onderzoeken wat ervaringsdeskundigheid toe kan voegen en kan betekenen voor cliënten. Dit heb ik gedaan door voor Human Concern een onderzoek te verrichten naar de waarde van de ervaringsdeskundigheid van de HC-therapeuten. De resultaten waren ontzettend positief: de ervaringsdeskundigheid zorgt voor begrip, hoop, een lagere drempel, minder schaamte, écht gehoord worden en een betere vertrouwensband.
De visie en de werkwijze van Human Concern sluiten helemaal aan bij hoe ik zelf met mensen wil werken. Ik hoop dat ik met mijn ervaringsdeskundigheid een bijdrage kan leveren in het groeiproces van anderen naar zichzelf, naar wie ze werkelijk zijn, zonder het eetprobleem.

Ervaringsprofessional Manou Scholten van Human Concern

Manou Scholten

Ervaringsprofessional

Ik ben Manou Scholten en ik werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern.

Nadat ik aan de Universiteit Utrecht afstudeerde als kinder- en jeugdpsycholoog, startte ik als psycholoog bij een medisch kinderdagverblijf. Daarna heb ik het roer omgegooid en ben ik het vliegtuig ingestapt naar Peru om daar enkele jaren als psycholoog voor een stichting te werken met kansarme kinderen, adolescenten en hun families. Een lang gekoesterde droom en een ervaring die me veel gebracht heeft, zowel op professioneel als persoonlijk vlak.

Op mijn 16e ontwikkelde ik een eetstoornis, die me onder andere controle, houvast en een manier van omgaan met negatieve gebeurtenissen en de bijbehorende gevoelens en gedachten gaf. Mijn omgeving confronteerde me hier al snel mee, waarna ik ervoor koos er zelfstandig aan te werken. Negen jaar lang rommelde ik wat aan, een aantal symptomen (zoals eetbuien, braken, obsessief sporten en lijnen) namen wat af en ondertussen probeerde ik te accepteren dat ‘dit laatste stukje eetstoornis’ nu eenmaal bij me hoorde. Totdat ik op mijn 25e een terugval kreeg en toch koos voor professionele hulp. Daar bleek dat mijn eetstoornis mijn leven meer in zijn grip had dan ik doorhad. Therapie gaf me inzicht in de onderliggende problematiek. Door de combinatie met lichaamsgerichte therapie leerde ik opnieuw écht voelen en kwam ik op het punt dat ik mezelf weer heb mogen zijn, in mijn kracht maar vooral in mijn kwetsbaarheid. De eerste stappen zette ik in therapie, de rest volgde in Peru. Uit mijn comfortzone stappen en de Peruaanse kijk op eten en het leven hebben ervoor gezorgd dat ik mijn patronen los kon laten. Nog steeds bevat mijn leven, zoals dat van ieder ander, obstakels en hoe rot ik me daarover ook kan voelen, ik heb mijn eetstoornis niet meer nodig om ermee om te gaan.

Al waren mijn ‘eetstoornisjaren’ niet de fijnste in mijn leven, ik had het nooit willen missen. Ik heb er zoveel van geleerd en door de groepstherapie heb ik ervaren hoe waardevol ervaringsdeskundigheid is. Een van de mooiste dingen die de eetstoornis mij indirect gegeven heeft is dat ik hier als mens mag zitten om anderen te helpen zo ver te komen vanuit een visie waar ik volledig achter sta. Ik wil samen met jou op onderzoek uit, samen jouw weg bewandelen richting herstel, zodat ook jij (her)ontdekt dat je goed genoeg bent zoals je eigenlijk altijd al was. Hoe lang jouw weg ook is en hoe groot of klein die stappen richting herstel ook zijn, elke afzonderlijk verdient het om gevierd te worden.

Ervaringsprofessional Geertje Langendoen van Human Concern

Geertje Langendoen

Ervaringsprofessional

Ervaringsprofessional Anna Harbers van Human Concern

Anna Harbers

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Anna Harbers en ik werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern. Mijn achtergrond ligt binnen de orthopedagogiek. Voordat ik bij Human Concern werkte, heb ik onder andere gewerkt als jeugdbeschermer en later als orthopedagoog binnen de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking. Daarnaast geef ik workshops in Circling (een vorm van contactmeditatie), een grote passie van mij.

In mijn puberteit ontwikkelde ik een eetstoornis. Een wisseling van school op mijn twaalfde maakte dat ik mijn veilige basis verloor en me erg eenzaam ben gaan voelen. Ik betrok alles op mezelf en probeerde me op allerlei manieren aan te passen om te voldoen aan wat ik dacht dat de buitenwereld van me verwachtte. Het moest altijd dunner, mooier, slimmer, beter (…) en was in mijn ogen nooit goed genoeg. Eten was een manier om hier mee om te gaan en mijn gevoelens te onderdrukken.

De weg naar herstel (waarvan mijn behandeling bij Human Concern onderdeel is geweest) is voor mij de weg terug naar binnen. Het herstel van de relatie met mijn lichaam, mijn gevoelswereld, de mensen om mij heen en natuurlijk mijn relatie met eten. Een steeds dieper thuiskomen bij mezelf.
Tijdens mijn behandeling bij Human Concern heb ik veel inzicht gekregen in de oorzaken en functies van mijn eetstoornis. Naast kennis (voor mij een hele belangrijke ingang om tot verandering te komen) hebben ook meer lichaamsgerichte methoden mijn geholpen om weer bij mijn gevoel te komen en te kunnen zijn met wat er is.

De visie van Human Concern deel ik helemaal. Vanuit mijn eigen ervaring en professie ondersteun ik anderen graag op de weg naar herstel. Door middel van gesprekken, maar ook door meer ervarings- en lichaamsgerichte oefeningen aan te bieden.

Ervaringsprofessional Debby van Kerckhof van Human Concern

Debby van Kerckhof

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Debby van Kerckhof en ik werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern.
Een eetstoornis: 'Die heb ik niet. Ik vind het gewoon belangrijk om veel te sporten en gezond te eten.'
Mijn muur om mijn kwetsbaarheid te beschermen. Debby, 16 jaar.

Mijn eetstoornis ontwikkelde zich rond mijn zestiende jaar en duurde ongeveer tot mijn 25ste. Het begon met onschuldig samen met een vriendin lijnen. Om vervolgens door te slaan in extreem veel eten, voedingsschema's maken en excessief sporten. Aan de buitenkant kon je niks zien aan mij. Van binnen raakte ik steeds meer in een isolement. Het heeft lang geduurd tot ik aan mezelf toe durfde te geven dat er echt iets aan de hand was. Door de onbewuste keuze voor de zorg leerde ik mezelf kennen. Gedurende de opleiding draaide alles om reflectie en kreeg ik steeds meer zicht op me zelf. Op mijn 24ste raakte ik zwanger en leek mijn eetstoornis te verdwijnen; Ik had een doel in mijn leven.

Op het moment dat ik in een relatiecrisis belandde kwam ik in aanraking met Gestalttherapie. Na mijn scheiding deed ik de opleiding Gestalttherapie en viel alles als een puzzel in elkaar. Ik kreeg zicht op de functie van mijn eetstoornis. Ik wilde gehoord en gezien worden, maar durfde met mijn gevoeligheid voor afwijzing of af te wijzen niet zichtbaar te worden. Ik wees liever mezelf af dan iemand anders. Inmiddels is mij duidelijk dat dat een illusie was. Het leven is er juist om geleefd te worden en daar hoort risico's nemen bij.

Ik heb ruim dertig jaar gewerkt binnen de Jeugdhulpverlening, specialistische GGZ en de vrouwenopvang. Daar heb ik kennis opgedaan van huiselijk geweld, complexe systeemproblematiek en dreigende dakloosheid. Hier leerde ik dat een eetstoornis niet over eten gaat. Tien jaar geleden ben ik mijn eigen Gestalttherapie praktijk gestart waar ik nog steeds met veel plezier werk.

Toen ik van Human Concern hoorde was ik direct enthousiast. Had ik maar eerder hulp gehad bij mijn eetstoornis. Dat had me een hoop eenzaamheid bespaard. Ik vind het dan ook fantastisch om nu zelf, zo vroeg als mogelijk, iemand te begeleiden met een eetstoornis. Als je weet welke functie de eetstoornis voor je heeft kan je hem langzaam los gaan laten door te leren jezelf op een andere manier te uiten.

Het is bevrijdend om te leven zonder eetstoornis.

Ervaringsprofessional Hilke Bolhuis van Human Concern

Hilke Bolhuis - Zijm

Ervaringsprofessional

Ervaringsprofessional Marlene Mann van Human Concern

Marlene Mann

Ervaringsprofessional

“Stel je voor je staat aan een klip, met je tenen al over de rand. Diep onder je een razende, donkere rivier. Om je heen waait de wind, het regent en je probeert je evenwicht te houden. Tot een krachtige windstoot je de laatste duw in de rug geeft, het stukje aarde onder je voeten weg breekt en je in de stroomversnelling valt. Je wordt door het koude water meegesleurd en raakt je oriëntatie kwijt. Totdat er een boomstam langs komt en je hem te pakken krijgt. Deze stam bied je een houvast en helpt je je hoofd boven water te houden.

Aan deze stam vastgeklampt zwem je stroomafwaarts. Het water om je heen wordt kalm en in de verte zie je de oever. Daar staan je dierbaren en wuiven en roepen je toe. Je probeert er naartoe te zwemmen. Maar het lukt je niet, omdat je je met de ene arm aan de boomstam vastklampt terwijl je met de andere arm zwembewegingen uitvoert. Wat je eerst hielp om te overleven is nu juist het obstakel dat je ervan afhoudt je leven te leiden.”

Mijn naam is Marlene Mann en ik werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern. Ik heb de grootste deel van mijn leven in Duitsland doorgebracht, waar ik verschillende opleidingen volgde, zoals beeldende kunst en pedagogiek. Daarna heb ik als sociotherapeut gewerkt, maar ben ik vooral mijn passie gevolgd door een adviescentrum voor mensen met eetstoornissen in Leipzig op te richten.
De bovenstaande tekst kwam ik tijdens mijn eetstoornis-periode tegen, een periode die me in de vorm van anorexia en bulimia van mijn twintigste tot mijn dertigste levensjaar heeft begeleid.

Tijdens mijn klinische opname kreeg dit verhaal een soort key-functie. Ik ontdekte daarin dat mijn eetstoornis een belangrijke functie had. Voor het eerst gebruikte ik mijn kracht niet langer om ertegen te vechten, maar besloot ik mijn eetstoornis met nieuwsgierigheid te benaderen om zijn functies beter te leren kennen. Op deze manier werd de eetstoornis mijn wegwijzer op zoek naar mezelf. Een zoektocht waarin ik leerde soms juist even stil te staan om vooruit te gaan. Grenzen te zetten om ruimte te creëren. Aan te nemen om los te kunnen laten. Te vertrouwen in plaats van te controleren. En kwetsbaar te zijn om in mijn kracht te blijven.

Het was een hele weg met vallen en opstaan. Maar iedere keer dat ik viel ontdekte ik een stukje dat ik nog had gemist. En iedere keer dat ik weer opstond leerde ik meer in mijn eigen kracht en intuïtie te vertrouwen en mijn leven vanuit daar een richting te geven.

In de visie van Human Concern vind ik deze zienswijze terug. Ik ben gevallen voor de oprecht warm en betrokkene sfeer. Ik ben blij om als therapeut mijn interesse aan wat ons als mens vormt en kracht geeft en mijn creativiteit in mijn ervaringsgerichte manier van werken te kunnen verbinden. Soms zijn het woorden die ons op je ontdekkingstocht leiden en soms is het beweging. Soms wordt door verf of klei zichtbaar en voelbaar wat in je leeft en soms is het juist stilte die erbij helpt om te zijn met wat er is.

Ik wens iedereen het vertrouwen in zijn of haar persoonlijke en unieke weg toe. Want, vanuit dit vertrouwen groeit je kracht om die stappen te zetten die je eigen richting en koers bepalen.

Ervaringsprofessional Marga Brancart van Human Concern

Marga Brancart

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Marga Brancart en ik werk als Ervaringsprofessional voor Human Concern.
Een paar jaar na het volgen van de opleiding SPH ging ik supervisiekunde studeren. De keuze hiervoor lag in het feit dat ik zelf hele positieve ervaringen had met het volgen van supervisie. Ik volgde supervisie in een periode dat ik nog worstelde met mijn eetstoornis. In dezelfde periode kreeg ik daar ook therapie voor. Echter; ik haalde meer uit mijn supervisie dan uit de therapie.
Als supervisor wilde ik ook wat gaan betekenen voor anderen. Tijdens de studie heb ik al enige ervaring opgedaan met het inzetten van mijn eigen ervaringen.
Mijn eetstoornis begon op mijn twaalfde. Ik haalde een gevoel van controle, veiligheid en identiteit uit ‘goed kunnen lijnen’. Ik voelde me er zelf eigenlijk wel prima bij; het was mijn omgeving die zich zorgen maakte.
Ik weet echter nog dat ik biologieles had op school en dat de les over menstruatie ging; iets dat ik door de eetstoornis al bijna een jaar niet meer had gehad. Er kwam een verlangen om mezelf (weer) vrouw te voelen. Dat maakte dat ik langzaam weer ging eten.
Mijn gewicht was weer gezond en de eetstoornis leek onder controle. Echter; mijn gedrag sloeg om in wat nu nog wel eens ‘orthorexia’ genoemd wordt. Ik at extreem gezond en sportte acht tot tien uur per week. Uiteindelijk gingen dit soort periodes zich afwisselen met periodes van eetbuien.
Tijdens de ‘gezonde’ periodes voelde ik me sterk, maar ik was dan zo streng voor mezelf dat ik nooit vol kon houden. Met als gevolg een gevoel van schaamte, tekortkoming en walging als dat weer omsloeg naar een periode van eetbuien, wat weer leidde tot een nieuwe periode van mezelf alles ontzeggen en verbieden. Hoe destructief dit patroon is voor je gevoel van eigenwaarde, ontdekte ik pas jaren later.
Mijn herstel is langzaam, maar gestaag gegaan. Meerdere invloeden hebben daaraan bijgedragen. Therapie, supervisie en ‘gewone’ levenslessen waarin ik mij zelf ging ontwikkelen als persoon.
Ik ging ontdekken wie ik ben en wat ik wil. Voor het eerst van mijn leven ging ik (moeilijke) keuzes voor mezelf maken en leerde ik regie nemen.
Er ontstond steeds meer een ‘gezond leven’, waar ik op een adequate manier leerde omgaan met moeilijkheden, emoties en tegenslagen.
Inmiddels ben ik zeer tevreden met mijn leven, met mijn gezin, veel vrienden en afwisseling tussen drukte en gezelligheid en tijd voor mezelf, waarbij ik kan opladen.
Mijn passie is al vele jaren om anderen te helpen naar een gelukkiger leven, door hen te laten ontdekken wie ze zijn en wat ze willen.
En hen te helpen om te durven kiezen voor zichzelf.
Door mijn werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern kan ik daarbij nog gerichter mijn ervaring inzetten. Ik weet hoe het is om een eetstoornis te hebben en hoe moeilijk en spannend het is om de stappen te nemen die nodig zijn voor herstel.
Ik bewandel het pad van herstel graag met jou samen. Op jouw tempo en met jou in de regie. Met mij als kompas, die je de sturing geeft die nodig is.
In je weg naar herstel gaat het om jou en het draait om jou. En dat mag; want je bent het echt waard om weer te genieten van het leven!
Ervaringsdeskundige Therapeut Monique Raaijmakers

Monique Raaijmakers

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Monique Raaijmakers en ik ben werkzaam als Ervaringsprofessional bij Human Concern. Begin 2014 heb ik mijn studie Psychologie aan de Radboud Universiteit Nijmegen afgerond en heb ik op verschillende plekken gewerkt, waaronder met depressie, burn-out en angstproblematiek. Daarnaast heb ik een tijd PTSS behandeld en ben ik opgeleid tot EMDR-therapeut.

Mijn eetstoornis begon toen ik ongeveer 15/16 jaar oud was en tijdens een periode van pesten op zoek ging naar een manier om “wel goed genoeg te zijn.” Het leek logisch, de keuze om me op mijn gewicht en lichaam te richten: rond die leeftijd ging het voortdurend over hoe we eruit zagen. Bovendien was het iets waar ik invloed op kon uitoefenen, ik had er controle over. Het LEEK logisch, zeg ik, want nu besef ik dat “goed genoeg zijn” helemaal niets met je uiterlijk te maken heeft.

Terwijl ik dagelijks naar de middelbare school fietste, ging ik steeds minder eten. Zo bezig zijn met eten en niet eten had nog een ander “voordeel” (lees: functie), ik hoefde me namelijk niet met al die vervelende emoties bezig te houden, waar ik thuis nooit echt mee had leren omgaan. Maar hier ontstond ook de vicieuze cirkel: er kwamen nog meer vervelende emoties. Want door de focus op eten, kreeg ik steeds minder energie, ontzegde ik mezelf sociale activiteiten (met familie en nieuwe vriendinnen) en werd ik alleen maar eenzamer. Daarbij kreeg ik eetbuien die ik compenseerde wat tot nog meer onrust in mijn hoofd leidde. Voor mijn gevoel was ik er 24/7 mee bezig: eten, niet eten, braken, overmatig sporten. Het beheerste mijn hele leven.

Uiteindelijk besloot ik in behandeling te gaan. Ik startte bij een deeltijdbehandeling voor jongeren waar ik in een groep met mijn eetstoornis aan de slag ging. Deze behandeling was voor mij echter te veel gericht op de symptomen en waarschijnlijk was ik destijds ook nog niet klaar om écht aan mezelf te werken. Ja, ik at meer, en ja, ik kreeg meer energie, maar toen ik de behandeling afsloot was ik alweer aan het denken hoe ik weer kon afvallen.

Mijn dieptepunt kwam toen ik naar de Verenigde Staten verhuisde om daar een half jaar te studeren. Wat een hele mooie tijd had kunnen zijn – en het deels ook echt wel was – werd overschaduwd door mijn eetstoornis. Toen ik daarvan terug kwam en op kamers ging, kwam mijn moeder met een nog redelijk jonge organisatie: Human Concern.

Daar leerde ik, in de ambulante behandeling, wat onderliggend was aan mijn eetstoornis. Ik leerde de functies en thema’s die erbij hoorden en samen met mijn therapeut ging ik op zoek naar andere manieren om hiermee om te gaan. Geleidelijk aan kon ik mijn eetstoornis steeds meer loslaten.

Daarmee ontstond ook mijn droom. Ik zou later – wanneer ik helemaal hersteld was – zelf aan de slag gaan als HC-therapeut en anderen hetzelfde bieden wat mij destijds is geboden. En dat is waar ik nu sta. Ik hoop dat ik jou mag helpen en een stukje kan bijdragen om jouw eetstoornis te gaan (leren) loslaten.

Ervaringsprofessional Sandra van den Oever van Human Concern

Sandra van den Oever

Ervaringsprofessional

Ik ben Sandra van den Oever-van der Nietf en werk sinds 2011 met ontzettend veel plezier bij Human Concern. Ik ben dankbaar dat ik elke dag weer stukjes mag meelopen met cliënten op de ontdekkingstocht in hun eetstoornis, op weg naar herstel.

In 2008 heb ik de Hbo-opleiding voor psychomotorische therapie afgerond. Dit is een therapievorm waarbij je niet alleen praat, maar waar we ook allerlei oefeningen en activiteiten doen waarin je kunt voelen en ervaren hoe iets voor je is en waar je kunt oefenen met ander gedrag. Zo vindt de één het bijvoorbeeld heel spannend om heel hard te slaan als we gaan boksen, en krijgt de ander het lastig als we een oefening doen met contact en grenzen; wat als ik langzaam op je af kom lopen en jij 'stop' moet zeggen? Durf je de grens aan te geven? Wat je van jezelf laat zien in de oefeningen vertelt veel over wie je bent en hoe je je voelt, en dit gebruiken we weer in de therapie.

Dan iets over mij..
Van jongs af aan kan ik me herinneren dat ik gevoelig ben, wat verlegen, en snel geraakt. Vanuit deze kant van mezelf houd ik van lezen en schrijven, van stilte, van in m'n eentje een stuk wandelen of skeeleren. Ik heb regelmatig behoefte aan alleen-zijn. Daarnaast was en ben ik ook een actief en ondernemend persoon, breed geïnteresseerd, creatief, sportief, impulsief, houdend van intense vriendschapsrelaties en samen-zijn. Nog steeds vind ik het een uitdaging om deze twee tegenovergestelde kanten van mezelf (de energie en kracht versus de rust en kwetsbaarheid) in één persoon te verenigen. Deze tegenstelling bood dan ook een ideale groeibodem voor de eetstoornis die ik rond het eind van de basisschool ontwikkelde en waar ik tot ongeveer mijn 25e last van heb gehad.

Het niet precies weten wie ik was, wat ik wilde, wat ik nodig had en wat ik met al mijn emoties aan moest, resulteerde in een jarenlange boulimia, waarbij ik zowel het eten, het niet-eten, het focussen op afvallen en het braken als ware gebruikte om te worden wie ik dacht te moeten zijn: sterk, krachtig, sociaal, gedisciplineerd, zelfredzaam. In therapie én in de jaren daarna leerde ik dat dat onmogelijk was, het werd mijn uitdaging om ook de zachte, gevoelige, kwetsbare kant te gaan leren erkennen en omarmen.

Inmiddels zijn we jaren verder en kan ik volmondig zeggen dat ik volledig hersteld ben van de eetstoornis. Ik vind mijn lichaam prima, ik denk nooit meer na over eten en laat mijn gevoel of gedachten over mezelf mijn eetpatroon niet meer bepalen. Ik eet zoals ik leef: intuïtief, vanuit gevoel, vanuit behoefte en vanuit verbinding met meZelf. Beide kanten van dit Zelf mogen er zijn: de kracht & de kwetsbaarheid. Dat is niet altijd makkelijk, maar het leeft wel het fijnst en dus streef ik daar elke dag weer naar – om alles er te laten zijn.

Ik ben enorm blij en dankbaar dat ik bij Human Concern mag werken met cliënten die nog midden in hun ontdekkingstocht van zichZelf en het Leven zitten. Ik ben blij dat ik mijn kwetsbaarheid en gevoeligheid niet meer hoef te verbergen, maar juist kan inzetten in het werken met cliënten, dat ik daarin voorbeeld mag zijn. Wetende dat het kan, dat herstellen van een eetstoornis kan, en dat basisvoorwaarde voor dat herstel is dat je mag zijn, met alles wat je bent, en alles wat je hebt, en alles wat er was en is. Zonder oordeel, zonder afwijzing. Alles is oké.

Ik ga graag met je op reis.

Ervaringsdeskundige Therapeut Jory Jagtenberg

Jory Jagtenberg- Van Wolven

Ervaringsprofessional

Je bent mooi, niet mooier, je bent anders mooi.
Je bent lief, niet liever, je bent anders lief.
- Herman van Veen.

Ik ben Jory Jagtenberg en woon samen met mijn partner en twee katers in Arnhem. In juli 2014 ben ik afgestudeerd als dramatherapeut, een studie die mij de (helende) kracht van het spelen heeft laten ervaren en zien. Ik hou van schrijven, om anderen te laten (mee)genieten of te laten nadenken, om mezelf te laten herinneren.

Ik heb/ben een 'vrij' karakter, waarmee ik bedoel dat ik graag uitprobeer en in onbekende wateren duik. Ik krijg energie van onontgonnen gebieden verkennen en daarin te verdwalen, met het vertrouwen dat ik de weg vanzelf wel weer vind. Rond mijn dertiende begon ik dat vertrouwen te verliezen. Het water waarin ik zwom was te ruig en onvoorspelbaar en eiste vaardigheden die ik (nog) niet bezat. Ik werd bang en verloor mijn dapperheid om te verdwalen en ontdekken. De eenzaamheid en angst die ik in die ruige zee ervoer overspoelde me en ik zocht naar een manier om niet te verdrinken. Die manier vond ik eerst in het bewust verliezen van gewicht, de controle die ik daarover had ervoer ik als mijn reddingsboei, ik wist toen nog niet dat die boei me naar een verlaten en eenzaam eiland dreef. Mijn eetgewoonten werden destructiever en onvoorspelbaar, eetbuien overvielen me en compensatie gedrag maakte ik mij steeds meer eigen, dat verbergen voor de mensen om me heen ging me steeds makkelijker af. Ten kostte van de relaties met mensen die ik lief had en ten kostte van mezelf liefhebben.

Ik ben in therapie gegaan, had een reddingszwemmer nodig, wilde weg bij die boei die me naar dat eenzame eiland dreef. Ik miste mezelf en alles wat ik met mezelf ontmoette en ervoer. Maar mijn angst voor het ruige en onvoorspelbare water was groot. Heel langzaam leerde ik vertrouwen op mijn eigen kracht, leerde ik dat ik zelf keuzes mag en kan maken. Beetje bij beetje heb ik mijn reddingsboei, mijn eetproblemen, los durven laten.

Ik zwem mijn eigen koers weer, bepaal zelf de richting. Soms dwaal ik wat af, soms verdwaal ik en vraag de weg, soms stormt het of zijn de golven huizenhoog. Maar ik heb erop leren vertrouwen dat er altijd weer een moment komt dat het water kalm wordt.

Ik wens iedereen dat vertrouwen toe, omdat vertrouwen de basis is waarop je heel veel mooie dingen kan bouwen, vanwaar je de wereld dát kan geven wat alleen jíj kan. Vanuit mijn achtergrond als dramatherapeut maak ik gebruik van alles dat kan helpen en inspireren, (rollenspel, verhalen, muziek, schrijfopdrachten etc.) zodat jij kan voelen waar je tegenaan loopt en ervaren hoe je daar anders mee om kan gaan. Ik zwem graag een stukje met je mee om samen jóuw koers (terug) te vinden.

Anne-Marije den Toom

Ervaringsprofessional

Ervaringsdeskundige Therapeut Fleur Kuhlemeier

Fleur Kuhlemeier

Ervaringsprofessional

Ik ben Fleur Kuhlemeier en werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern, locatie Nijmegen. Ik heb in juli 2019 mijn studie Pedagogische Wetenschappen aan de Radboud Universiteit van Nijmegen afgerond.

Ik heb jarenlang een eetstoornis gehad. Mijn gevoelens van angst, verdriet, boosheid, maar ook blijdschap at ik weg. Ik ontwikkelde eetbuien die uiteindelijk ook weer angst en stress bij mij opriepen, omdat ik echt niet aan wilde komen. Ik vond mijzelf immers al te dik. De eetbuien resulteerden in een grote drang (lees: dwang) om te sporten. Ik was namelijk bang om aan te komen. Ik was continu bezig met eten, niet eten, sporten, etc. Hierdoor kon ik mij niet meer concentreren op mijn studie. Ik sloot me af van de buitenwereld. Afspraken met vrienden zei ik af omdat de drang om te sporten te sterk was, of omdat ik mij te naar en dik voelde. Dit was een hele eenzame periode. Toen mijn moeder een hersenbloeding kreeg en in het ziekenhuis terecht kwam nam de eetstoornis het helemaal van mij over. Mijn leven werd nog beperkter en ik was erg ongelukkig. Ik besefte me dat het zo niet meer ging en ik wilde het ook echt niet meer zo. Ik wilde het anders!

Na een hele tijd in mijn eentje tevergeefs een weg geprobeerd te zoeken naar herstel, merkte ik dat ik het niet alleen kon. Ik had hulp nodig en die ben ik gaan zoeken. Tijdens mijn behandeling ben ik gaan onderzoeken wat de functies van mijn eetstoornis waren en welke patronen ervoor zorgden dat ik mij zo vast bleef klampen aan de eetstoornis. Ik werd mij bewust van het feit dat ik altijd wilde voldoen aan de verwachtingen van anderen en hierdoor was ik mijzelf helemaal verloren. Ik wist niet meer wie ik was, wat ik wilde, en wat mij gelukkig kon maken. Ik besefte mij dat ik een keuze had: ik kon blijven proberen om aan de verwachtingen van anderen te voldoen, wat zou betekenen dat er niets zou veranderen, of ik kon er voor kiezen om mijn eigen weg te gaan bewandelen. Ik koos voor het laatste en dat werd mijn weg naar herstel. Dit was zeker niet altijd gemakkelijk, maar mijn motivatie om te herstellen was zo sterk dat ik mijn angsten aan durfde te gaan en zag dat het aangaan van mijn angsten mij veel mooie dingen op kon leveren. Dit heeft mij zelfvertrouwen gegeven; ik weet nu dat ik mijn eigen weg wil gaan en mij niet meer wil laten leiden door (verwachtingen van) anderen.

Ik heb mijzelf de hulp gegund die ik nodig had om mijn weg naar herstel te kunnen vinden en te bewandelen. Ik hoop dat jij jezelf ook de hulp mag gaan gunnen die je nodig hebt om jouw weg naar herstel te kunnen gaan vinden en bewandelen. Ik zoek graag samen met jou naar jouw weg naar herstel.

Ervaringsprofessional Inge Volkers-Visser van Human Concern

Inge Volkers - Visser

Ervaringsprofessional

Ik ben Inge Volkers-Visser en ik werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern in Zwolle.

In 2004 heb ik de opleiding Creatieve Therapie Drama afgerond waarna ik in eerste instantie in de gehandicaptenzorg aan het werk ben gegaan en vanaf 2010 in de GGZ.

Na ruim acht jaar als begeleider aan het werk te zijn geweest ben ik blij dat ik de overstap naar behandeling heb mogen maken, omdat ik nu écht mag doen wat ik stiekem al deed en dat is het hebben over (belemmerende) overtuigingen en patronen die wellicht los gelaten mogen worden.

Als kind was ik tempramentvol, onbevreesd en zeer gevoelig. Dit was een pittige combinatie voor mij en mijn omgeving. Vanuit mijn gevoeligheid en de wens ‘het’ goed te willen doen ben ik me vooral op de ander gaan richten om te kijken hoe het leven leefbaar was. Want hoe het moest, ik wist het werkelijk niet.

Hierdoor ben ik het contact met mezelf verloren en na een depressie ben ik keihard (cognitief) met mezelf aan de slag gegaan. Hier bleek ik goed in, ik heb een heel sterk ontwikkeld hoofd.

Mijn gevoel bleef echter achter, dat was spannender, dat raakte oude overtuigingen van er niet mogen zijn en dit leven niet aankunnen.

Door de jaren heen, vooral ook in combinatie met het moederschap heb ik voorzichtig aan steeds meer leren en durven voelen. En daar waar mijn gevoel te sterk negatief was, pakte ik het cognitief op. Hier heb ik het lang op gered en me goed in ontwikkeld.

Toen in 2016 ons zoontje stil geboren werd, VOELDE ik voor het eerst dat ik het leven aankan en dat het helemaal oké is dat ik ben wie ik ben. Met al mijn sterke en minder sterke kanten. Met mijn kwetsbaarheden én mijn kracht.

Naast de veranderingen in mij, merkte ik ook dat ik als professional veranderde. Ik wil het hebben over waar het volgens mij werkelijk om gaat, ik hou van het onderzoeken naar hoe het leven voor jou werkt, wat je spannend vind, waar je bang voor bent, welke stapjes wel gezet kunnen worden en wat daar voor nodig is. Het samen onderzoeken, daar word ik blij van!

De visie van Human Concern op een eetstoornis was voor mij een hele verfrissende en tegelijkertijd een hele logische. Wat is de functie, waarom zet je je eetstoornis in? Door deze bril ben ik ook terug gaan kijken op de functie van mijn eetgedrag zoals het te veel en ongezond eten (en daar heel dik van worden) maar ook het steeds minder en gecontroleerd eten (en daar erg van afvallen).

Als onderzoeker zoek ik graag met je mee naar wie je bent, wat je denkt en wat je vindt.

Als voeler durf ik tijd en ruimte te maken om te zijn, met alles wat er is.

Ervaringsprofessional Maaike de Bie van Human Concern

Maaike de Bie

Ervaringsprofessional®

Mijn naam is Maaike de Bie en ik werk als therapeut op de locatie in Nijmegen. Ik ben opgeleid tot leerkracht en orthopedagoog. Voordat Human Concern op mijn pad kwam werkte ik in het onderwijs en de jeugd-GGZ. Bijzonder vind ik het dat ik mijn ervaring met een eetstoornis nu kan inzetten in mijn werk. Jaren geleden had ik nooit verwacht dat het mogelijk zijn om te herstellen van mijn eetstoornis. Ik leek er één mee. Nu sta ik daar volledig anders in: herstellen kan en is wél mogelijk.

Ik heb acht jaar lang een eetstoornis gehad. In de tijd dat ik op mezelf ging wonen en studeren, ging ik steeds vaker eten wanneer ik mij rot voelde. Onbewust stopte ik pijnlijke gevoelens weg. Binnen sociale contacten voelde ik mij vaak onwijs onzeker en anders dan anderen. Ik was bang niet geaccepteerd te worden. Wat als ik er alleen voor zou komen te staan? Die gedachte hield mij vaak bezig. Mijn overtuiging was stellig dat anderen belangrijker, grappiger en slimmer zijn dan ik. Oprecht kon ik verbaasd zijn als een vriendin met mij wilde afspreken. Ik schaamde me, voor mezelf en voor mijn lijf. Diep van binnen voelde ik mij nooit goed genoeg. Om mezelf en anderen het tegendeel te bewijzen, stelde ik onmogelijk hoge eisen aan mezelf. Telkens leverde dat teleurstellingen en veel druk op. Het was namelijk nooit goed genoeg. Naar buiten toe leek het of ik mij wel redde. Van binnen voelde ik mij vaak somber en eenzaam. Als ik in mijn eentje op mijn kamer zat, zocht ik troost en houvast in eten. In korte tijd kwam ik veel aan in gewicht. Dat beangstigde mij. Wat als dit niet zou stoppen? Wie zou mij dan nog zien staan?

Een uitweg vond ik in een hardloopprogramma. Van één rondje per week, ging ik steeds vaker rennen of wandelen, zelfs in de kou en sneeuw. In de hoop af te vallen. Om maar wat te doen te hebben en niet geconfronteerd te hoeven worden met mezelf. Qua eten ging ik steeds meer schrappen, werd ik extremer. Ik durfde steeds minder te eten. Aanvankelijk leverde dit complimenten op. Dat gaf mij een boost. Ik snakte naar deze goedkeuring. Intussen had ik weinig energie meer en werd ik volledig in beslag genomen door de eetstoornis. In mijn hoofd was ik te dik, lelijk en dom. Dat mijn omgeving zich steeds meer zorgen ging maken om mij en complimenten over mijn afvalpoging op een gegeven moment uitbleven maakte mij wanhopig. Wat moest ik dan wel?! Geleidelijk aan kwamen de eetbuien vaker terug. Deze probeerde ik krampachtig te compenseren, door na een eetbui weinig te eten en veel te bewegen. Eten vulde even de leegte die ik voelde. Eten verdoofde even al de pijn en het verdriet. Bewegen was een vlucht, escape om spannende dingen niet aan te hoeven gaan. Dat ik niet kon stoppen met eten zag ik als zwak. Telkens weer faalde ik, voelde ik teleurstelling over mezelf. Wat heb ik mij vaak machteloos gevoeld.

Bijna niemand om mij heen wist aanvankelijk van mijn eetstoornis. Dit voelde stiekem, als een groot geheim. Het erkennen van de eetstoornis en hier open en eerlijk over zijn, was een belangrijke eerste stap. Diverse therapieën volgden. Waaronder traumatherapie, waarin ik voor het eerst stil stond bij het verwerken van stukjes uit het verleden die veel impact op mij hebben gehad. Gesprekken met een ervaringsdeskundige waren eveneens waardevol. Ik ontdekte dat er onderliggend aan het eten veel was wat de aandacht nodig had. Dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn leven en veel meer invloed heb dan ik altijd dacht. Ik ging steeds vaker stil staan bij mezelf, bij wie ik ben en wat ik zelf eigenlijk wil. Mij kwetsbaar gaan opstellen was compleet nieuw voor me. Langzaamaan zette ik steeds vaker de spannende stap om wél mijn struggles te delen met anderen. Voorzichtig aan leerde ik meer te gaan voelen en anderen om hulp te vragen. Met kleine stappen vooruit, met af en toe een terugval, vond ik mijn weg richting herstel.

Inmiddels ben ik een aantal jaren volledig hersteld. Nog steeds voel ik mij wel eens rot en heb ik mindere dagen, verlies ik soms mijzelf even uit het oog, om vervolgens de weg weer terug te vinden, en dat is helemaal oké. Deze vrijheid en dat jij jouw pad vindt, dat gun ik jou ook! Ik ondersteun je graag bij jouw zoektocht naar herstel, bij het schrijven van een nieuw hoofdstuk van jouw verhaal.

´Ik wil eindelijk worden wie ik ben, niet wie ik altijd dacht dat anderen wilden dat ik was.´
(Griet Op de Beeck)

Ervaringsprofessional Hesther van 't Pad Bosch van Human Concern

Hesther van ’t Pad Bosch

Ervaringsprofessional

Ik ben Hesther van 't Pad Bosch en werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern. Ik ben opgeleid als verpleegkundige en GGZ-agoog.

In mijn puberteit heb ik geleden aan Boulimia Nervosa. Hierna heb ik ruim tien jaar last gehad van anorectisch gedrag. Gelukkig ligt deze tijd nu achter mij. Ik weet echter nog heel goed hoe onbegrepen ik mij in die tijd voelde en hoe ik het gevoel had dat er niet naar mij geluisterd werd na het stellen van mijn hulpvraag. Er was mij verteld dat ik nooit van mijn eetstoornis zou genezen en dat geloofde ik. Zoveel jaar later weet ik dat je wel kunt genezen van een eetstoornis. Mijn eetstoornis had een functie, een functie die ik doorzag en waarvoor ik leerde een ander mechanisme in de plaats te zetten. Hierdoor had ik mijn eetstoornis niet meer nodig en leerde ik weer normaal te eten.

Lange tijd had ik de wens om iets met mijn ervaringsdeskundigheid op het gebied van eetstoornissen te doen. Het doet mij verdriet dat nog zoveel mensen met een eetstoornis zich niet gehoord en onbegrepen voelen en geloven dat zij niet van een eetstoornis kunnen genezen.

Na het zien van de documentaire 'Vel over Probleem' heb ik contact opgenomen met de Stichting Human Concern. Human Concern sluit in haar denkwijze, visie en missie aan bij mijn persoon. Er is ruimte voor het individu en er wordt naar je geluisterd. Ik besloot de interne opleiding tot HC-therapeut te gaan volgen.

Inmiddels werk ik alweer enige tijd als Ervaringsprofessional bij Human Concern en ben ik blij dat ik mijn ervaringsdeskundigheid als professional kan inzetten in mijn werk.

Lara Verlaat

Ervaringsprofessional

Ik ben Lara Verlaat en werk met passie als dramatherapeut bij Human Concern. Mogen spelen, vrij zijn en verbonden zijn met mezelf en de ander, vormen een rode draad in mijn leven. Muziek, drama, creativiteit, humor, natuur, spiritualiteit en een inspirerend gesprek helpen mij hier bij.

Toen ik zestien jaar was voelde ik me erg onzeker en was ik alleen maar met school bezig. Ik was mezelf kwijt en ontwikkelde eetproblemen. Door in therapie te gaan, steun te krijgen van mijn omgeving, toneel te spelen, te zingen en mijn eigen weg te gaan, kon ik weer herstellen.

Ik zie een therapiesessie als een ruimte om te experimenteren en te onderzoeken wat er in jezelf leeft, jezelf te leren zien en om in je kracht te gaan staan. Het leren je emoties en behoeftes te voelen, deze te uiten en met compassie met jezelf en met de ander om te leren gaan, is de kern van de therapie. Ik heb dit proces zelf ook ervaren en vind het bijzonder dat ik dit aan anderen mag doorgeven. Je bent van harte welkom!

Ervaringsprofessional Sandra Knijn van Human Concern

Sandra Knijn

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Sandra Knijn. Van origine ben ik dramatherapeut. Later heb ik een studie lichaamsgerichte therapie gedaan. Lange tijd heb ik gewerkt in de psychiatrie en ik heb een tijdje een eigen praktijk gehad als supervisor en coach. Nu werk ik met veel plezier bij Human Concern als Ervaringsprofessional/Senior therapeut.

Een heel belangrijk en waardevol gegeven is voor mij verbinding. Verbinding met de mensen om mij heen, maar allereerst verbinding met mezelf. Dat laatste is in mijn jongvolwassenheid een grote worsteling geweest. Die stap sloeg ik eigenlijk systematisch over. Voelen wat er van binnen leeft, waar ik behoefte aan had en daar ook nog uiting aan geven, dat durfde ik niet. Ik dacht vooral heel veel na; wat zullen anderen denken, wat zullen zij van mij willen, hoe moet ik zijn? En er was 1 ding wat voor mij als een paal boven water stond; huilen, het moeilijk hebben of onzekerheid tonen, dat moet je nooit aan anderen laten merken. Een overtuigende gedachte die ik had is dat mensen daar niet op zitten te wachten.

Rond mijn zeventiende jaar ontwikkelde ik een eetstoornis, boulimia. Veel therapie kreeg ik in de opleidingen die ik volgde. Achteraf denk ik dat dit mij lange tijd stimuleerde om door te studeren. De schaamte om ‘gewoon’ in therapie te gaan, was voor mij te groot. Zeker de lichaamsgerichte therapie opleiding heeft mij geleerd om mezelf, mijn gevoelens, mijn kwaliteiten en mijn rariteiten te omarmen. Ik heb geleerd dat mijn behoeften uiten iets anders is dan zeuren of klagen. En ik leerde te vertrouwen dat ik goed genoeg ben en dat mensen die mij waarderen, dat ook menen.

Mijn eetstoornis verdween rond mijn 22e. De onderliggende kwetsbaarheden bleven echter wel bestaan. De grootste kunst blijkt te zijn om deze te accepteren in plaats van mij erdoor te laten ontmoedigen.

Wat ik cliënten allereerst mee wil geven in therapie is om een liefdevollere relatie met zichzelf aan te gaan. Het leven voluit durven leven, met alles erop en eraan. Leuke mooie momenten ervaren en ook de nare moeilijke situaties durven aangaan.

Een eetstoornis verslaan doe je door op ontdekkingsreis te gaan naar wat de eetstoornis jou biedt en daar alternatieven voor vinden. Ik zoek graag met je mee!

Ervaringsprofessional Jeanine Stemerdink van Human Concern

Jeanine Stemerdink

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Jeanine Stemerdink. Ik heb Orthopedagogiek gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam en werk sinds 2016 voor Human Concern. In eerste instantie ben ik hier via via terecht gekomen en ben ik aan de slag gegaan op de backoffice. Daar heb ik meerdere functies beoefend voor de afdeling aanmeldingen en intake en de afdeling HR. Echter begon mijn liefde voor het therapievak steeds meer te borrelen en begin 2018 ben ik als ervaringswerker op de TIP-dag gaan werken en inmiddels ben ik doorgegroeid naar de functie van Ervaringsprofessional.

Dat ik bij Human Concern terecht kwam, was aan de ene kant toevallig omdat dit via via op mijn pad kwam. Aan de andere kant heeft dit ook zo moeten zijn, denk ik. Ik heb zelf namelijk een eetstoornis gehad en daarin ook de wens ontwikkeld om uiteindelijk zelf iets te kunnen betekenen voor cliënten met een eetstoornis. Mijn eetstoornis ontstond in de onderbouw van de middelbare school en heeft met pieken en dalen ongeveer vijf jaar geduurd, tot ik ging studeren. Ik voelde me destijds niet thuis in de omgeving waar ik opgroeide en merkte dat ik anders was dan mijn klasgenoten. Ik werd door hen niet geaccepteerd zoals ik was en ik moest me verdedigen bij alles wat ik zei of deed. Dit trok ik me erg aan wat resulteerde in gevoelens van eenzaamheid en het dalen van mijn zelfvertrouwen. Daarnaast was ik een ontzettende perfectionist en wilde ik alles zo goed mogelijk doen. De lat legde ik voor mezelf metershoog.

Toen in diezelfde periode mijn vriendje het uitmaakte en ik daarnaast een compliment kreeg van iemand over mijn uiterlijk en de vraag of ik was afgevallen, stak de eetstoornis zijn kop op. Ik verloor mezelf in zo min mogelijk eten, wat soms uitmondde in het hebben van eetbuien. Op dat moment bood de eetstoornis mij een manier om met mijn emoties om te kunnen gaan en gaf het mij een gevoel van overzicht en controle. Tegelijkertijd zorgde de eetstoornis er ook voor dat ik me isoleerde en me eigenlijk alleen maar eenzamer ging voelen. Toch lukte het me lange tijd niet om mijn geheim bloot te geven en om hulp te vragen, daarvoor was de schaamte te groot. Na vijf jaar worstelen met wel of niet eten en alle bijkomende problemen, was ik op. Ik zat in mijn examenjaar en wist niet meer hoe ik ’s ochtends nog uit bed moest komen. Op dat punt besloten mijn ouders om hulp voor mij te zoeken en heb ik deze met beide handen aangegrepen. In de therapie werkte ik aan thema’s die te maken hadden met het opbouwen van zelfvertrouwen en het terugvinden van de kracht in mezelf.

Na een paar maanden therapie deed ik eindexamen, ging ik uit huis en verhuisde naar Amsterdam. Daar voelde ik me thuis, gezien, geliefd en kon ik met behulp van inzichten die ik in mijn studie kreeg, eigenhandig de eetstoornis aanpakken. Inmiddels ben ik open over het feit dat ik een eetstoornis heb gehad en is er van de schaamte niet veel meer over. Ik heb geleerd dat het delen van gedachten en gevoelens ontzettend goed helpt en ik geef dit graag door aan mijn cliënten!

Jane McDonald

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Jane McDonald en ik kom oorspronkelijk uit Schotland. Ruim tien jaar geleden verhuisde ik naar Nederland. Ik heb naast een training tot professionele, hedendaagse danser, een opleiding tot dans en- bewegingstherapeut en een opleiding tot cognitief therapeut gevolgd.

Van jongs af aan voelde ik me onveilig in de wereld. Als klein meisje had ik al een groot gevoel van verantwoordelijkheid en maakte ik me veel zorgen over alles en iedereen. Mijn thuissituatie was ingewikkeld en verontrustend en als ik terugkijk zie ik best een eenzaam en verdrietig kind. Als puber vond ik meerdere manieren, onbewust, om mijn pijn te onderdrukken. Er was namelijk geen steun om mij hiermee te helpen. Dus ik rookte, ik dronk, ik spijbelde, ik verloor mijzelf in boeken, ik sliep heel veel en rond mijn 16e begon ik ook mijn voedselinname te beperken. Soms nogal drastisch. Nu besef ik me dat ik dit deed om mijzelf te verdoven, om mijn aandacht weg te nemen van mijn donkere, innerlijke wereld. In die tijd begon ik al te dansen, iets wat mij altijd al aantrok. Dans gaf mij structuur en een stevige ‘aarding’ in mijn lichaam en daarom meer emotionele stabiliteit. Door te dansen vond ik een uitlaatklep voor expressie. Ik vond een manier om te ontspannen, om los te laten en vrij te zijn. Eigenlijk was dans mijn therapie..; het is geen toeval dat ik nu dans en- bewegingstherapeut ben!

Ik ben blij dat ik toen in psychotherapie ben gegaan, waar de diagnose depressie en angststoornis vastgesteld werd. Met de liefdevolle, begripvolle aandacht van mijn therapeut leerde ik wat zelfcompassie is en om goed voor mijzelf te zorgen. Ik begon te mediteren en ontdekte een bron van diepe rust in mij die altijd toegankelijk is. Ik leerde voelen, accepteren en te ‘zijn’ met wat er is. Zo simpel kan het dus ook zijn!

Nu, als therapeut bij Human Concern, zie ik herstel als een voortdurend en fascinerend proces. Mede vanwege mijn eigen ervaringen in therapie ben ik overtuigd van het belang van een niet-oordelende houding, authenticiteit en empathisch vermogen. Het zijn deze kwaliteiten die ik hoop in te zetten om samen met jou het pad naar herstel te bewandelen.

Wendy Kerkhof

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Wendy Kerkhof en ik ben Ervaringsprofessional® bij Human Concern. Ik ben in 2009 afgestudeerd als sociaal pedagogische hulpverlener/GGZ agoog en heb daarna tien jaar in de GGZ gewerkt; deels op behandelgroepen, deels binnen de acute psychiatrie. Tijdens mijn werk ben ik me verder gaan specialiseren in cognitieve gedragstherapie en schema therapie.

Ik ben opgegroeid in Amsterdam als enig kind. Van nature een nieuwsgierig kind, maar door omstandigheden in mijn leven ervaarde ik de wereld als een onveilige plek. Ik werd steeds angstiger en wantrouwender en ik ontwikkelde een verstoorde relatie met mezelf, mijn lichaam en anderen.

In die tijd is ook een eetstoornis ontstaan. Een glijdende schaal van eerst rommelen met eten, naar een eetstoornis NAO en vanaf mijn 18de anorexia en vervolgens boulimia. Ik had de eetstoornis nodig vanwege de houvast die het gaf, om minder van de nare emoties te voelen , om mijzelf en mijn lichaam te straffen en het werd een manier voor mij om ingewikkelde situaties niet aan te hoeven gaan. In de boulimische fase kwam daar ook het opvullen van leegte om vervolgens de nare emoties eruit te gooien, erbij.

Ik heb meerdere vormen van hulpverlening gehad, veelal gericht op symptomen en niet op de achterliggende problematiek, wat voor mij op dat moment voelde als er alleen voor staan en moeten leven met een eetstoornis. Ik ben toen gaan studeren totdat ik vlak voor mijn stage mezelf afvroeg of ik dit nou wel moest doorzetten; stage lopen als hulpverlener, met zelf een groot geheim leven waar ik niets aan deed.

Ik ben toen in behandeling gekomen voor de achterliggende problemen met daarbij extra aandacht voor de eetstoornis. Ik leerde anderen toelaten, hulp aanvaarden, mezelf uitspreken en grenzen voelen/stellen. Maar vooral heb ik daar ervaren dat ik er mag zijn zoals ik ben, met al mijn kanten. Lief, zorgzaam, nieuwsgierig, dapper en krachtig, maar ook kwetsbaar, angstig, onzeker en eigenzinnig. Kanten die kunnen botsen in mezelf, die aandacht vragen, maar waar ik nu met compassie naar kan kijken en handelen en waardoor ik geen eetstoornis meer nodig heb om hiermee om te gaan.

Dit is ook wat ik wens voor jou; een eetstoornisvrij leven met vertrouwen dat JIJ er mag zijn zoals je bent met alle mooie en ingewikkelde kanten die bij jou horen. Dat is waar ik graag samen met jou aan zou willen werken. Ik zie het als een reis waarin we op ontdekkingstocht gaan naar waar jouw eetstoornis voor staat, wat je wensen zijn en samen onderzoeken wat ervoor nodig is om daar te kunnen komen.

Helena Zorge

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Helena Zorge en ik werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern. Ik ben opgeleid tot psychomotorisch therapeut.

Zelf heb ik mijn eetstoornis (van mijn zestiende tot mijn 26ste) ervaren als een weg naar de binnenkant, naar wie ik werkelijk ben in al mijn facetten en hoe ik daarmee om moest leren gaan. Ik leefde gedurende de eetstoornis, die me aanvankelijk sluipenderwijs de anorexia en later de boulimia in leidde, als het ware buiten mezelf. Ik was het contact met mezelf kwijt en hield me vast aan hoe ik dacht dat ik moest zijn of ik deed wat men verwachtte. Ik had een hekel aan mezelf en had geen idee hoe ik het stuur van mijn eigen leven in handen kon krijgen. Ik hield me vast aan de eetstoornis, aan de illusie van controle daarin.

Het werd een hele zoektocht waarbij ik uiteindelijk met behulp van lichaamsgerichte psychotherapie in combinatie met zeer betrokken menselijke therapeuten begon mezelf te voelen en te leren kennen. Niet vanuit het denken (inzicht had ik zat) maar vanuit mijn lijf, vanuit het ervaren en toen werd het interessant… Ik kwam erachter dat mijn eetstoornis mij informatie gaf, informatie over wat er dieper weg in mij speelde, welke moeilijke gevoelens er onder die buitenkant schuilgingen en waar deze mee te maken hadden. Ik leerde via mijn lichaam, mijn emoties en mijn eetstoornis uiteindelijk mezelf kennen en daar bleek iemand te zitten die behoeftes en verlangens had, (mijn 'emotionele honger'). Naarmate ik deze serieuzer nam en mezelf de moeite waard vond ze te mogen vervullen, gleed de eetstoornis weer sluipenderwijs mijn leven uit. Zonder strijd maar gewoon omdat ik deze niet meer nodig had. Omdat ik geleerd had naar mezelf te luisteren en zorg te dragen voor mijn noden en voor de dingen die mij levensplezier en bezieling geven.

En via deze weg werk ik al bijna twintig jaar met mensen met eetstoornissen, eerst in eigen praktijk, later in de GGZ en nu voor Human Concern, waarin ik mijn eigen visie herken. Human Concern is een unieke instelling die menselijkheid, ervaringsdeskundigheid en professionele kennis weet te combineren met een hoop warmte en betrokkenheid. Ik ben jarenlang geschoold als lichaamsgeoriënteerde therapeut, een vak dat mij op het lijf geschreven is. Daarnaast heb ik vele langdurige (lichaamsgerichte) trainingen gedaan onder andere met betrekking tot dans. Spiritualiteit heeft altijd een speciaal plekje in mijn leven gehad mits het gegrond en ingelijfd is.

Ik ben bezield, ik ben dapper, moedig en erg lief. Maar ik kan ook direct, eerlijk en confronterend zijn. Ik ben slim en gevoelig, soms verlegen maar krachtig. Ik ben nog veel meer maar vooral mezelf en dat heb ik toch echt moeten leren. En hoe vreemd het ook klinkt, mijn eetstoornis heeft me daartoe gedwongen en trok zich toen pas terug. En je kunt mij met veel plezier midden in het bos zetten want ik ben gek op de natuur, deze brengt me tot rust. Daarnaast geniet ik ook erg van dansen en bewegen, dat houdt me op alle vlakken in beweging. Mijn lichaam is me lief, ik houd van knuffelen, van mijn prachtige zoon, van mijn familie, van mijn vrienden, maar vooral van het leven.

Julia Kranen

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Julia Kranen en ik werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern in Amsterdam. Ik ben afgestudeerd orthopedagoog en opvoedingsdeskundige, en cognitief gedragstherapeutisch opgeleid. In Groningen en Amsterdam heb ik met veel enthousiasme gewerkt binnen de SGGZ met kinderen, jongeren en volwassenen.

Door een samenloop van omstandigheden en een veelvoud van verschillende factoren heb ik een eetstoornis ontwikkeld waarvoor de kiem in de kinderjaren reeds gelegd was. Ik heb mijn eetstoornis (van mijn zeventiende tot mijn 22e) ervaren als een stille vriend, die er altijd was. Ik zag het niet als een probleem, in tegendeel. Het gaf mij juist kracht en een schijnbaar controlegevoel na jaren waarin gevoelens van machteloosheid en eenzaamheid de boventoon voerden. In de periode van mijn eetstoornis zei ik niet wat er zich in mij afspeelde en ik gaf geen gehoor aan mijn gevoelens en behoeftes. Ik droeg een masker dat uitstraalde dat alles goed met me ging. Terwijl ik eigenlijk gevangen zat in mezelf. Diep van binnen wilde ik beter worden, niet zo ontzettend streng zijn voor mezelf, maar ik wist niet meer hoe. Ik was het contact met meZelf volledig kwijt.

De weg naar herstel is zeer geleidelijk gegaan en is een behoorlijke zoektocht geweest. Ik was ontzettend terughoudend naar hulpverleners toe uit angst dat zij niet zouden begrijpen waar het echt om ging. Ook worstelde ik met schaamtegevoelens. Na een aantal nare ervaringen in de hulpverlening waarin ik mij niet gehoord, gezien of serieus genomen voelde kwam ik in contact met een therapeut die mij zag als mens en voorbij de eetstoornis keek. Door de oprechte betrokkenheid, menselijkheid en warmte heb ik meZelf stukje bij beetje Echt leren kennen. Ik voelde (mijn) emoties, kwam meer in contact met mijn lichaam en begon gehoor te durven en kunnen geven aan mijn eigen emotionele behoeftes, zonder hier direct een oordeel aan vast te knopen. Hierdoor groeide mijn zelfcompassie en het vertrouwen in meZelf. De eetstoornis ebde uiteindelijk langzaam en voor een deel zelfs onbewust weg, het leek wel alsof ik het vergat. Ik had de eetstoornis ook niet meer nodig.

Nu, vandaag de dag, kan ik zeggen dat duurzaam herstel mogelijk is. De weg ernaar toe is voor iedereen uniek, want ieder mens is eigen. Om aan dit proces persoonlijk, met het inzetten van eigen ervaring en professie, bevlogenheid en menselijkheid te mogen bijdragen, is wat het werken bij Human Concern voor mij zo bijzonder maakt. Graag ga ik samen met jou op zoek naar hetgeen jouw eetstoornis je vertelt en wat het is dat jij nodig hebt in deze strijd om de eetstoornis los te kunnen laten. En bovenal te ervaren er te mogen Zijn!

Ervaringsprofessional van Human Concern Joanneke Mulder

Joanneke Mulder

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Joanneke Mulder en ik werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern. Ik ben afgestudeerd psycholoog waarbij ik opgeleid ben vanuit de Cognitief Gedragstherapie, en daarnaast ben ik zelfstandig Runningtherapeute (combinatie van hardlopen en therapie) en Yogadocente.

In contact staan met mijzelf; mijn hart en hoofd op één lijn laten samenwerken, is niet iets wat bij mij altijd vanzelfsprekend is geweest. Zo rond mijn puberteit werd ik mij bewuster van mijn vrouwelijke figuur, in combinatie met het gespierder worden van mijn lichaam door tophockey. Toen mijn lichaam ging veranderen wilde ik dat behouden en waren de eerste lijnpogingen het begin van mij eetprobleem. Ik vond het moeilijk om mijzelf te accepteren zoals ik was en door mijn eigen onzekerheid, perfectionisme en andere omliggende factoren leerde ik mijzelf aan negatieve gedachten en emoties weg te stoppen. Het niet kenbaar maken van hoe ik mij daadwerkelijk vanbinnen voelde in combinatie met erkenning krijgen voor hard werken (op topsport en schoolniveau) zorgde dat ik mijn zelfbeeld baseerde op uiterlijk en prestatie. Mijn negatieve lichaamsbeeld en onzekerheid namen hierdoor eigenlijk alleen maar toe. Net zolang totdat ik zover van mijn eigen gevoel en behoeften afstond dat ik niet goed meer wist wie ik was zonder mijn prestaties en het handelen naar verwachtingen van anderen. Het aanpassen aan de verwachtingen van anderen stond hierin centraal. Door vrolijk en sterk voor te komen dacht ik leuker gevonden te worden. De opgewekte ‘alles is ok’ werkte als (schijn) manier om mijn onzekerheid te verbergen want hiermee kun je uiteindelijk niet echt contact maken met anderen.

Uiteindelijk heb ik de interne strijd omtrent mijn negatieve zelfbeeld en lichaamsacceptatie aangepakt door therapie, yoga, doorzettingsvermogen, openheid over mijn kwetsbaarheden en aandacht voor mijzelf. Hierdoor ben ik mijzelf meer en meer gaan accepteren en écht naar mezelf gaan luisteren. Ik durf nu mijn eigen stem volume te geven en te gaan staan voor wie ik ben. Nu meer dan anders kan ik zeggen dat mijn hart en hoofd op één lijn zitten en ik vind het een eer dat ik anderen mag begeleiden op dit pad naar zelf acceptatie, zelf (h)erkenning en kracht. Dit sluit aan bij mijn missie binnen Human Concern, helaas is er geen verkorte route naar zelf acceptatie en herstel van een eetprobleem, maar de belangrijkste stap is jezelf toestaan deze afslag te nemen, en als Ervaringsprofessional loop ik graag met je mee.

Ervaringsprofessional en Locatiemanager van Human Concern Charlotte Gies

Charlotte Gies

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Charlotte Gies en ik werk als Ervaringsprofessional bij Human Concern in Nijmegen. Ik heb de opleiding Maatschappelijk werk en dienstverlening afgerond. Na het afronden van mijn opleiding ben ik aan het werk gegaan bij Human Concern. Voor en tijdens mijn opleiding heb ik gewerkt met cliënten met een eetstoornis en aanverwante problematiek. Daarbij kreeg ik de kans om mijn ervaringsdeskundigheid in te zetten waar ik nu nog steeds profijt van heb.

Op jonge leeftijd had ik al het gevoel anders te zijn dan andere kinderen. Ik had gevoelens waar ik me geen raad mee wist en voelde me tot last voor anderen en mijzelf. Ik probeerde mijn gevoelens te onderdrukken, ik walgde van mijn lichaam en het verdriet waar ik mee zat kon ik geen plaats geven. Daarnaast was ik bang een vrouwelijk lichaam te krijgen waardoor ik bedacht minder te gaan eten. Ik merkte dat ik hierdoor meer rust in mijn hoofd kreeg. Al had ik al snel in de gaten dat ik steeds minder moest eten om datzelfde gevoel te krijgen. Hierdoor kwam ik steeds dieper in mijn eetstoornis terecht.
Ik raakte meer in de knoop met mijzelf en voelde me eenzaam. Alleen ik wist wat er van binnen speelde. De afwijzing van mijzelf leidde ertoe dat ik niet durfde te leven. Ik sloot mijzelf op en raakte meer de weg kwijt. Toen het echt niet meer ging ben ik hulp gaan zoeken. Door verschillende behandelingen en therapieën te volgen, leerde ik mijzelf beter kennen.

In therapie heb ik geleerd om open te zijn naar mijzelf en naar anderen. Dit heeft mij veel opgeleverd. Het contact is echter geworden en ik durf meer mijzelf te zijn. Daarnaast merk ik dat ik krachtiger in het leven sta en meer durf. Ik had vroeger de overtuiging dat ik me niet nog slechter kon gaan voelen. Het was dus de moeite waard om iets anders te proberen dan dat wat ik al had gedaan. Door deze overtuiging durfde ik nieuwe stappen te zetten en leerde ik steeds meer te vertrouwen op mijzelf.

Ik ben blij dat ik de kans heb gekregen en de kans zelf heb durven creëren om te mogen leren. Door mijn grootste angst aan te gaan om mensen toe te laten in mijn binnenwereld ben ik geworden wie ik nu ben en leer ik nog elke dag. Ik hoop dat ik als therapeut bij Human Concern anderen hoop kan geven om ondanks de angst die er is, de stap naar herstel te zetten. De weg naar het hervinden van je eigen ik is zwaar, soms pijnlijk maar ook leerzaam en vol mooie momenten. Uiteindelijk kan ik zeggen dat het mij enorm veel heeft opgeleverd en die mogelijkheid is er ook voor jou.

Liesbeth Everts

Ervaringsprofessional

Ik ben Liesbeth Everts en werk nu sinds 2015 bij Human Concern. Na mijn studie aan de ALO ben ik bewegingswetenschappen gaan studeren omdat ik vooral de achterliggende motivatie en beleving van bewegen interessanter vond dan het kunstje. Uiteindelijk, na een aantal jaren als docente LO te hebben gewerkt ben ik als psychomotorisch therapeut in de (acute) psychiatrie gaan werken. Alleen therapie geven was voor mij niet voldoende, ik heb jaren ook als teammanager gewerkt en tevens als docent bij de opleiding PMT aan de HAN mijn kennis mogen delen met studenten. Na 20 jaar was ik toe aan een nieuwe uitdaging. De behandelvisie en het inzetten van eigen ervaring sprak me bij Human Concern aan, vooral omdat ik dat in de reguliere GGZ zo miste. Ik herkende immers zoveel van de onderliggende problematiek bij veel cliënten en wilde deze ervaring ook graag inzetten in mijn behandelingen. Zo ben ik bij Human Concern terecht gekomen, eerst als vestigingsmanager en werkbegeleider en nu ook als (senior) therapeut. Ik werk niet vast op één locatie maar doe allerlei verschillende werkzaamheden binnen Human Concern op verschillende locaties: reguliere intakes, startgroepen, TIP-dagen, betrokkenengroep, vakantie en ziektevervanging en operationele taken.

Nynke Weidema

Ervaringsprofessional

Ik ben Nynke Weidema en ik ben afgestudeerd creatief therapeut dans en beweging. Ik heb tien jaar met mensen met een eetstoornis gewerkt vanuit zelfhulporganisaties en ben daarna werkzaam geweest als trainer preventie voor diverse doelgroepen. In 2011 ben ik gestart met mijn eigen praktijk en heb ik dans, beweging en andere non-verbale werkvormen meer en meer geïntegreerd in de begeleiding. Sinds september 2013 ben ik werkzaam als HC therapeut.

Het werken bij Human Concern betekent voor mij werken met een doelgroep die ik veel te bieden heb vanuit professionaliteit en ervaringsdeskundigheid. Daarnaast de mogelijkheid om vaktherapie in te zetten in het begeleiden van cliënten met een eetstoornis.

Vanaf mijn 11e tot mijn 26e had ik een eetstoornis en was ik meer bezig met wat anderen van mijn verwachtten dan het volgen van mijn eigen gevoel en hart.
Ik voelde me door verschillende veranderingen in mijn leven heel onzeker over mezelf en slank worden voelde als de oplossing om me zeker te voelen. Ik realiseerde me toen niet dat ik door deze gedachte tekende voor een lange tijd van maskers, geheimen en controle op alles wat echt (be) leven is. Lange tijd had ik een dubbelleven.

Door een goede behandeling heb ik uiteindelijk mijn eetstoornis langzaam los kunnen laten en vond ik mijn 'innerlijk kompas': Mijn gevoel ging me vertellen wat goed voor mij was, en gaandeweg hervond ik mijn zelfvertrouwen in veel facetten van mijn leven. Door het herstellen van mijn eetstoornis heb ik veel geleerd over mezelf. Daar pluk ik tot de dag van vandaag de vruchten van.

Mijn overtuiging is dat in elke cliënt, hoe ver het ook is 'verstopt' door de eetstoornis, de eigen persoonlijkheid zit verborgen. Wachtend om naar buiten te durven en kunnen komen. Als je zo sterk bent om de eetstoornis vol te kunnen houden, kan je dezelfde kracht gebruiken om beter te worden en je eigen kompas te vinden voor een leven wat ontzettend de moeite waard is en vrij is. Een leven dat je écht meemaakt.

Bij Human Concern is oog voor jou, op welk punt van het proces jij ook instapt. Ik wil je graag daarbij begeleiden.

Ervaringsprofessional van Human Concern Kim Wanders

Kim Wanders

Ervaringsprofessional

Ik ben Kim Wanders en afgestudeerd als Sociaal Pedagogisch Hulpverlener. Na een verhuizing naar de andere kant van het land en de geboorte van mijn kind, was het een mooi moment om stil te staan bij wat ik nu echt wilde qua werk. Zo kwam ik bij Human Concern uit. Human Concern raakte mij. Ik voelde mij direct thuis bij de kernovertuigingen die Human Concern uitdraagt; o.a. genezing is mogelijk, de waarde van het inzetten van professionals die zelf een eetstoornis hebben overwonnen en de aanpak van de eetstoornis bij de kern (niet alleen het gewicht en eten). Binnen deze omgeving, zet ik nu mijn eigen ervaring en kwaliteiten in.

Ik geniet zoveel mogelijk van het leven. Dit laatste was niet altijd het geval. Gedurende mijn middelbareschooltijd leed ik vier jaar lang aan Anorexia Nervosa, een tijd waarin genieten niet aan de orde was. Het was een tijd vol verdriet, onzekerheid, eenzaamheid, schaamte en strengheid voor mijzelf die met de tijd alleen maar erger werd. Door de focus op mijn eetstoornis en alles wat hierbij kwam kijken, isoleerde ik mijzelf steeds meer en raakte ik verstrikt in mijn eetstoornis-web. Ik zat gevangen. Altijd is er diep van binnen de wil geweest om beter te worden en weer gelukkig te zijn, maar ik had geen idee meer hoe dit moest.

Na een langdurig hulpverleningsproces ben ik uiteindelijk volledig genezen van mijn eetstoornis. Gedurende dit proces leerde ik niet alleen lichamelijk weer goed voor mijzelf te zorgen, maar leerde ik ook om te gaan met het leven en alle lastigheden die dit met zich mee kan brengen. Ik leerde mijzelf kennen en ontwikkelde eigenwaarde. Het leven overviel mij niet meer; ik leefde mijn leven nu en wist dat ik hier zelf keuzes in kon maken. Natuurlijk zijn er momenten waarop ik mij angstig, verdrietig of onzeker kon en kan voelen, maar hier ga ik nu op een gezonde manier mee om.

Nooit meer wil ik terug naar die eenzame, zware tijd. Ik wil volop in het leven blijven staan; laten komen wat het leven brengt en daarmee om kunnen gaan. Dit heb ik zelf moeten leren en ik vind het waardevol dat ik anderen in dit zelfde leerproces heb kunnen bijstaan tijdens mijn jarenlange werk in de ambulante gezinshulpverlening en nu bij Human Concern.

Ik heb er altijd in geloofd dat ik volledig van mijn eetstoornis kon genezen en dat is ook gebeurd, door hard werken, met vallen en opstaan en met steun van anderen. Dit vertrouwen en geloof heb ik ook in anderen die lijden aan een eetstoornis. Jij kunt genezen en ik wil jou graag bijstaan gedurende dit proces.

Ingeborg Pos - Smit

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Ingeborg Pos. Ik werk als Ervaringsprofessional, vak therapeut en rouwtherapeut bij Human Concern in Bilthoven.

Mijn opleiding tot Beeldend Therapeut heb ik behaald aan de Christelijke Hogeschool in Leeuwarden. Gedurende deze opleiding en de tijd daarna heb ik ervaring opgedaan binnen de jeugdgevangenis en dan met name de meidenafdeling. Later heb ik veel ervaring opgedaan binnen de gehandicaptenzorg als zorgcoördinator.

Ik zou mezelf omschrijven als spontaan, humoristisch, invoelend, toegankelijk en creatief denkend. Beeldend werken is iets wat in mijn leven altijd al een grote rol heeft gespeeld. Ik was veel en vaak graag bezig met tekenen, schilderen, knutselen en andere creatieve uitingen. Door met allerlei materialen bezig te zijn creëerde ik mijn eigen veilige wereld, waarin alles kon. Iets wat voor mij steeds belangrijker werd.

Tijdens de middelbare school ben ik gepest geweest. Dit was dermate dat dit maakte dat ik mijzelf weg wilde cijferen, niet wilde bestaan. Het jezelf veilig voelen vind ik heel belangrijk. School werd toen voor mij een onveilige plek, ik sprak niet over gevoelens met mensen, ik wilde de ander niet belasten met mijn ‘dingen’. Daar werd mijn grote vriendin ‘het masker’ geboren. Ik kreeg in deze periode ook meer last van dwanghandelingen om mijn onzekerheid weg te poetsen (denk hierbij aan bijvoorbeeld; tandenpoetsen elke keer als ik weg moest of als ik wat gegeten had). Er waren maar een aantal mensen om mij heen die mij echt doorzagen en echt zagen hoe het met mij ging. Ik trok mij steeds verder terug en lachte vaak alles weg. Thuis was een veilige haven waar warmte en gezelligheid was.

In mijn beeldend werk kon ik mijn ‘ei’ kwijt en hierin kon ik mijzelf zijn, hoefde ik mij niet anders voor te doen. Later in mijn studententijd kwam het dwangmatige gedeelte opnieuw naar voren maar dan in de mate van obsessief gezond met eten bezig zijn. Lijnen en gezond eten om maar niet te dik te zijn, want in deze wereld was iedereen toch dun? Toch weet ik ook hoe het is om aan de andere kant te zitten. Ik kon ook op een andere manier obsessief zijn in de hoeveelheid van mijn eten. Met name op de minder goede momenten had ik flinke eetbuien waar ik me vervolgens daarna ook weer schuldig over voelde en ik dit weer ging compenseren. Het is bij mij nooit gediagnosticeerd, maar de levensstijl zat er altijd in.

Ik heb mij heel vaak als vrouw niet gezien gevoeld of om mij zo te kunnen uiten. Totdat daar mijn keerpunt kwam en ik mijn man tegenkwam. Hij vertelde mij dat ik het wél waard was en langzaam ging ik dit toen ook daadwerkelijk geloven. Inmiddels zijn we jaren verder en zit ik in de ‘hoge hakken’ fase; ik heb mezelf als vrouw volledig geaccepteerd met alle facetten die dit met zich meebrengt.

Hierna ben ik begonnen met een post HBO Verlies en Rouwkunde. Verliezen horen bij het leven, ze komen voor in allerlei verschillende levensfasen. Je kan rouwen om een persoon die je verloren hebt die je dierbaar is, verlies van gezondheid, een miskraam, verlies van een baan, een beëindigde relatie, een verloren gegaan toekomstperspectief. Dit kan ervoor zorgen dat je ‘vastloopt’ in je dagelijks leven en waarin je ondersteuning nodig hebt om hetgeen waarmee je ‘vastloopt’ een plek kan geven.

Binnen mijn werk, wanneer bovenstaande onderliggend is, combineer ik creatieve therapie en verlies & rouwkunde; daar waar woorden te kort schieten kan er gewerkt worden met materialen om zo toch op ‘verhaal’ te kunnen komen. Dit is geen must, maar kan helpend en ondersteunend zijn. Het mooie aan deze combinatie is dat je daarnaast ook een tastbaar product hebt gemaakt welke jouw verhaal kan uitdrukken/ weergeven.

Marja de Jong

Ervaringsprofessional

Mijn naam is Marja. Ik ben een speels en creatief persoon en geniet elke dag van al het moois in het leven. Zo hou ik er van om allerlei dingen te vinden in de natuur en daar vervolgens iets van te maken. Ook maak ik graag grote sculpturen in klei en heb ik in Antwerpen een opleiding tot beeldend kunstenaar gedaan.

In mijn jeugd had ik last van angsten en heb ik door sociale uitsluiting en een leerstoornis een negatief zelfbeeld ontwikkeld. Door deze negatieve overtuigingen ben ik erg perfectionistisch geworden, wat ook gepaard ging met een onvolwaardig eetpatroon. Dit veranderde omdat ik overtuigd raakte dat God van mij hield en dat ik dat niet alleen begreep maar dat ik dat ook kon voelen. Hierdoor hoefde ik niet meer een perfect mens te zijn om mijzelf waardevol te vinden, maar was het genoeg om simpelweg mezelf te zijn. Ook leerde ik om kwetsbaar te zijn en mijn emoties te delen. Ik ben langzaamaan steeds levenslustiger geworden en heb mega veel geleerd van vriendschappen, studies en reizen.

In therapie ga ik graag met je op zoek naar wie je bent naast je eetstoornis, wat jouw verlangen is om te herstellen en welke onvervulde behoeftes er achter je eetstoornis zitten. Daarbij zet ik ervaringsgerichte oefeningen in om tot de kern te komen, waarbij ik put uit mijn kennis en ervaring als beeldend therapeut.

Frontoffice medewerker Maxime Heijboer van Human Concern

Maxime Heijboer

Ervaringsprofessional

Ik ben Maxime Heijboer en ben sinds januari 2020 werkzaam als Ervaringsprofessional bij Human Concern. Ik ben opgeleid als psycholoog en heb hiervoor de opleiding klinische psychologie aan de Vrije Universiteit van Amsterdam gevolgd.
Ik ben opgegroeid in Lelystad waar ik een vrij onbezorgde jeugd heb gehad. Tijdens mijn pubertijd werd ik steeds minder onbezorgd en kwam er twijfel over wie ik was en of anderen mij wel leuk vonden. Stiekem heeft zich steeds meer onzekerheid in mijn leven gevestigd naar mate ik ouder werd. Steeds meer ging ik mijn best doen om goed genoeg te zijn voor de mensen om mij heen. Ik moest voor mijn gevoel steeds beter mijn best doen om oké te zijn tot ik uiteindelijk het gevoel kreeg dat ik geen leuk persoon was.
Door onzekerheid gedreven verharde ik naar de buitenwereld en dreef ik verder af van mijn eigen gevoelens. Ik vond mijzelf de laatste persoon die het recht had om verdrietig of boos te zijn, anderen om mij heen hadden het toch een stuk zwaarder? Ik probeerde mijn gevoelens zo ver mogelijk weg te stoppen. Ik werd nog wat strenger voor mijzelf en maakte mijzelf wijs dat deze gevoelens er nou eenmaal bij hoorden. Iedereen zit er wel eens doorheen. Niet aanstellen en doorgaan was mijn motto. Uiteindelijk belandde ik in een depressie. Het lukte me vaker niet dan wel om bij het avondeten nog een hap naar binnen te krijgen door de spanning die ik voelde rondom te veel zijn. Vervolgens dook ik met al mijn spanning, verdriet en boosheid de snoepkast in om met een flinke reep chocolade weer even tot mezelf te komen. Dit was een heerlijk moment waarin alles even van mij af kon glijden. Ik kon voelen wat er was, zonder het echt te hoeven voelen. Aan de andere kant veroordeelde ik het en vond ik dat ik ook gewoon mijn bord leeg had kunnen eten.
Nog steeds had ik niet het idee dat ik het recht had om hulp te vragen. Bij mij valt het allemaal wel mee, dacht ik, gewoon wat beter je best doen. Door mijn depressie werd ik stilgezet. Ik was op en ik kon niet meer. Hierdoor kreeg ik ruimte om het wat rustiger aan te doen, waardoor ik in wat rustiger vaarwater terecht kwam. Na een jaar waren zowel de depressie als eetbuien verminderd. Helaas nam het niet weg dat ik nog steeds overal waar ik kwam mij aanpaste en bang was om te veel te zijn. Elke kamer die ik binnenkwam werd gescand, ben ik oké?
Pas jaren laten ging ik hiervoor in behandeling toen gevoelens van depressie en eetbuien weer terug dreigden te komen. In mijn eerste behandeling was ik nog steeds aan het aanpassen. Ik kwam gewoon elke keer weer vertellen dat het iets beter ging en hoopte daarmee dat dit ook waarheid zou worden. Tijdens mijn tweede behandeling, gericht op EMDR, leerde ik omgaan met de spanningen die ik voelde. Ik leerde meer over mezelf en om te gaan leven vanuit wat voor mij belangrijk was. Ik moest voor het eerst in lange tijd mijn grenzen aangeven, daar waar er overheen gegaan werd en ik werd uitgedaagd om meer te gaan delen met de mensen om mij heen. Ik vond dit ontzettend spannend en gaf bij het eerste gesprek meteen aan dat ik het wel alleen zou doen. Uiteindelijk was het betrekken van mijn omgeving juist zo helpend in herstel.
Mijn laatste behandeling richtte zich op mijn gevoel. Ik vond gevoelens maar enge dingen. Hierin leerde ik dat door mijn gevoel te volgen, zowel de leuke als de minder leuke, ik ook in contact kwam met mijn verlangens en wensen. Dit gaf mij de mogelijkheid om écht te gaan leven. Terugkijkend waren mijn depressie en eetproblematiek symptomen op de angst om te leven. Het was de dempende deken die mij beschermde van de gevoelens dat het leven zoals het ging niet het leven was dat ik wilde leven. Het afdoen van deze warme en vertrouwde deken was spannend, maar zo bevrijdend.

Als therapeut zal ik samen met jou op zoek gaan naar jouw ware zelf, met al jouw wensen en gevoelens. Dit doen we in een behandeling waarin jij helemaal jij mag zijn en waar geen oordeel is op wat er in jou leeft. Ik zal je bijstaan in het afdoen van jouw warme en veilige deken. Ik hoop ook een stukje met jou mee te mogen wandelen naar herstel.

Lizzy Huijberts

Ervaringsprofessional

Ik ben Lizzy Huijberts, Ervaringsprofessional® bij Human Concern in Tilburg. Ik ben opgeleid tot kunstzinnig therapeut beeldend aan Hogeschool Leiden en zet graag een combinatie van beeldend werken en gesprekken in om uitdagingen uit te diepen en krachten te helpen ontplooien.

Ik vind het waardevol om op zoek te gaan naar de eigen kracht in mensen en ben ervan overtuigd dat ieder stuurman kan zijn op zijn of haar eigen schip. Zelf heb ik me jarenlang stuurloos gevoeld. Door pestervaringen en andere gebeurtenissen in mijn jeugd was het enorm moeilijk voor me om mijn eigen ruimte in te nemen. Ik was erg hard voor mezelf en probeerde mijn bestaansrecht te verdienen door te presteren, alles zo perfect mogelijk te doen. Eigenlijk mocht ik er helemaal niet zijn. Met mijn gevoelens wist ik geen raad en ik had geen idee hoe ik contact kon maken met leeftijdsgenoten.

Dit verdwaald zijn uitte zich in een eetstoornis. Ik had periodes waarin ik flink lijnde en periodes waarin ik zo normaal mogelijk at, maar ik had geen idee meer wat dat was. Ik kreeg eetbuien en ging intensief sporten. Mijn eetstoornis hield ik voor mijn omgeving verborgen. Het hielp mij om onzichtbaar te zijn, mijn gevoelens weg te drukken en een stukje controle te ervaren. Maar het maakte me ook ontzettend onvrij.

Door stapje voor stapje contacten aan te gaan, zowel met therapeuten als leeftijdsgenoten, ben ik gaan beseffen dat ik het niet alleen hoefde te doen. Ik ging op mezelf wonen en kreeg letterlijk mijn eigen ruimte. Dit hielp mij om met vallen en opstaan mijn eetstoornis los te laten. Ik ging de opleiding tot beeldend therapeut volgen, waarin ik ontdekte dat verbinding een belangrijk thema voor mij was. Door een combinatie van gesprekstherapie, lichaamsgerichte therapie en beeldend werken leerde ik weer verbinding te maken met mezelf, mijn lichaam en mijn omgeving. Ik leefde op en kreeg het roer weer in eigen handen.

Bij Human Concern zet ik mijn eigen ervaringen in om anderen te begeleiden op hun ontwikkelingstocht. Ik zie dit als een reis door een nieuw landschap, waarin een heleboel te ontdekken is.

Annoek Musch

Ervaringsprofessional

Lisa Tupang

Ervaringsprofessional

Lisa Tupang is Ervaringsprofessional bij Human Concern op onze locatie in Amsterdam.

Jolien Heeringa

Ervaringsprofessional

Jolien is Ervaringsprofessional bij Human Concern op onze locatie in Den Haag.

Christanne Engberts

Ervaringsprofessional

Christanne is Ervaringsprofessional bij Human Concern op onze locatie in Amsterdam.
Close Menu