Wat kun je beter doen als naastbetrokkene of hulpverlener?
Je kunt beter integreren. Proberen te doorgronden wat meisjes op deze websites zoeken en vinden. Kun je ze dat ook elders bieden? Of misschien daarna, als een volgende stap? Hoe maak je een brug tussen de ontkenningsfase en de eerste voorzichtige stap naar hulp?
Wat kunnen we leren van Pro-ana-sites? Dat er behoefte bestaat om vrijuit te praten over een ziekte, gewoon zoals het is. Niet mooier voordoen, niet wijzen met een vinger, niet straffen of dreigen, niet verzwijgen of verbloemen. Een eetstoornis geeft nou eenmaal geen mooi plaatje.
Helemaal voorkomen en verbieden kun je dit soort weblogs niet. Ze duiken toch weer op. Net nog ietsje stiekemer, misschien nog net wat extremer. Wat je echter wel zou kunnen/moeten doen, is begrip kweken voor de ziekte op andere manieren. Door er goede aandacht aan te besteden in de media. Door af te rekenen met de vooroordelen, de mythes die op deze ziekte rusten. Het gaat bijvoorbeeld niet alleen om anorexia, het gaat ook om boulimia of Binge Eating Disorder. Het taboe moet worden doorbroken.
Je zou meer gelegenheid moeten bieden op reguliere lotgenotensites om openlijk een mening te uiten, gevoelens te delen en deze vervolgens te begeleiden door er adequaat op te reageren. Dit soort weblogs zouden, achter de schermen, begeleid kunnen worden door bijvoorbeeld ervaringsdeskundigen die al in een andere fase zitten. Om op deze manier de twijfelaars te helpen inzicht te krijgen en wakker te worden.
Je zou ouders en omstanders van dit soort cliënten meer kennis moeten verschaffen over de ziekte, zodat ze de signalen eerder oppakken en begrip kunnen tonen voor deze fase van de ziekte zonder te veroordelen of af te wijzen, zonder meteen een gang naar de hulpverlening te forceren. Zonder al te veel druk uit te oefenen en gewoon eens te luisteren naar de belevingswereld van deze mensen. Hoe bizar, ziek, gek of achterlijk dat ook mag klinken. Te begrijpen wat er achter hun ideeën zit, wat er achter hun angsten verborgen ligt. Het gedrag zegt immers niets over de persoon. En de tips en trucs zeggen niets over de werkelijke behoefte die erachter schuil gaat.